Arequipa en La Paz

Om te beginnen willen we iedereen super bedanken voor de lieve en vele reacties op onze vorige blog. De tijd in Cusco is voor ons erg speciaal geweest en ik ben blij dat ik dat middels de blog ook een beetje over heb weten te brengen. Zoveel reacties krijgen is dan echt heel fijn, muchas gracias!

Na de intensieve maar fantastische tijd in Cusco hadden we zin om even een paar dagen rustig aan te doen en daarvoor was Arequipa erg geschikt. Er heeft zich vervolgens een heel circus afgespeeld rondom onze plannen om naar Puno te gaan en uiteindelijk zijn we vanuit Arequipa, middels een fikse omweg via Noord Chili, veilig in La Paz in Bolivia aangekomen. Op dit moment zit ik op de patio van ons hotel in Sucre in Bolivia dus dat betekent dat we ook La Paz al achter de rug hebben. Ja ja, het blijft een groot avontuur met ons ;)

De vorige blog eindigde met onze aankomst in Arequipa. Arequipa is een fijne, vrij rustige stad met veel mooie koloniale gebouwen, leuke pleinen, palmen en veel kerkjes. De sfeer is er fijn en de mensen zijn er aardig. Uiteindelijk zijn we 5 dagen in Arequipa geweest en de meeste dagen spendeerden we door uit te slapen, te ontbijten bij het hotel, door het centrum te wandelen, winkeltjes te kijken en bij tourbureautjes te informeren voor een tour naar de Colca Canyon want die wilden we graag doen vanuit hier. We hadden een lievelings restaurantje voor de lunch en een voor de goedkope huiswijn die we beiden bijna dagelijks met een bezoekje verblijdden. De lunch was voornamelijk goedkoop en in een restaurantje waar praktisch alleen maar locals komen, wat wij erg leuk vinden. Piepklein, 5 tafels, een grote tv waarop altijd een slechte Peruaanse versie van GTST te zien is en naar die tv kijkt dan ook iedereen vanaf het moment dat hij of zij over de drempel van het restaurantje is getreden, tot hij weer weggaat. Tv kijken tijdens het eten blijkt in heel Peru de normaalste zaak van de wereld. De huiswijn voor ’s avonds is in een leuk maar simpel restaurantje bij het centrale Plaza de Armas met een aardige barvrouw. Op dag 1 van ons verblijf in Arequipa kwamen we ’s avonds op straat Stephane en Stephanie tegen, het Franse stel van de Machu Picchu tour. Super toevallig! Met hen ’s avonds gedronken en gegeten en bijgekletst, erg gezellig!

De dag erna zijn we naar uitkijkpunt Yanahuara gelopen voor een leuk uitzicht op de stad en de vulkanen die om de stad heen liggen. Onderweg werd ik aangesproken door een vrouw die, aan haar hijgen te merken, achter ons aan was komen gerend met de vraag of we de school van haar zoon wilden bezoeken, want daar was nu groot feest. Alsof er op mijn hoofd staat ‘ik vind kinderen leuk’.. We liepen met haar mee en kwamen bij de school waar de binnenplaats volgeladen stond met tafeltjes met stoeltjes en eetkraampjes met door ouders gemaakte lokale gerechten. Helaas waren de dansoptredens die de vrouw ons beloofd had al voorbij, waarvoor ze ongeveer 6 keer haar excuses heeft aangeboden. Na wat rondgekeken te hebben en bekeken te zijn door alle bezoekers daar zijn we doorgelopen naar onze eigenlijke bestemming; het uitkijkpunt. Helaas kon je niet erg ver kijken maar het uitzicht op vulkaan Misti die bij de stad ligt was erg mooi. Onderweg kwamen we nog langs 2 mooie kerkjes maar die waren dicht op zondag (??!).

Maandag, de 3e dag in Arequipa hebben we geconcludeerd dat alle tourbureautjes precies hetzelfde aanbieden als het gaat over de Colca Canyon-tour. Tja, wat doe je dan.. Dan kies je het bureautje waarbij je het beste onderbuikgevoel hebt en dus boekten we de 2 daagse tour voor morgen naar de Colca Canyon bij Peru Bolivia Expeditions. Altijd maar weer afwachten of je krijgt waarvoor je betaalt. En toen was het echt tijd voor Mark om naar de kapper te gaan. Die Duitse mat kon echt niet meer. Een van de weinig fatsoenlijke kapperszaken die we tegenkwamen was ‘Eduardo’, homo in hart en ziel en vast ook op andere plekken die we niet willen weten. We bladerden in een tijdschrift in de hoop dat daar een kapsel in stond ter voorbeeld zodat we niet het risico liepen dat er miscommunicatie ontstond doordat wij niet vloeiend Spaans spreken maar helaas kwamen de tijdschriften uit het jaar blok en Mark zat niet echt te wachten op een kapsel als Nick van de Backstreet Boys. Begrijpelijk. Na onze uitleg leek Eduardo te snappen wat Mark wilde en ging hij aan de slag. Tijdens het knippen miste Ed geen seconde van de tv-serie die op stond en uiteindelijk leek de knipbeurt aardig geslaagd. Mark zei dat er nog een heel klein beetje af mocht maar dat had hij beter niet kunnen zeggen. Hop, definitief gedaan met de lange lokken en weer gewoon lekker kort. Groeit vanzelf weer aan zullen we maar zeggen. Gijs; het was precies 6 euro. ;)
Het nieuwtje van deze dag: Sanne, het zusje van Mark, heeft tickets geboekt naar Buenos Aires en vanaf Rio de Janeiro weer naar huis wat betekent dat zij de laatste 2 weken met ons mee gaat reizen!! Sanne, we vinden het super leuk dat je komt en het gaat een topvakantie worden! Komt helemaal goed.

Dinsdag 14 juni stonden we om 8.00 uur paraat om opgepikt te worden voor de 2daagse Colca Canyon-tour. Om 8.20 uur werd er naar het hotel gebeld dat het wat later werd. Op zich erg netjes en uitzonderlijk voor Peruaanse begrippen dat hiervoor gebeld wordt. Toen de bus er was bleek dat we niet alleen met mensen waren die bij ons tourbureautje hadden geboekt maar dat we op een grote hoop met andere touroperators waren gegooid. Ach, als de service maar oke is. Helemaal achterin de bus was naar mijn idee de beste plek om ons reisgezelschap eens te observeren. Potver, we hebben de ballen uit onze broek gelachen want –dit klinkt onwerkelijk maar het is echt waar- er was een Peruaans stel dat een pop bij zich had die ze behandelden als een echt kind! Ja, lach maar even hard, dat hebben wij de hele dag gedaan. In eerste instantie dachten we, of eigenlijk hoopten we, dat het een soort inlossen van een verloren weddenschap was ofzo. Maar toen ze onderweg bij een van de vele straatkraampjes een mutsje kochten voor de pop, ‘haar’ kusten en met haar op de foto gingen was het volledig duidelijk dat deze mensen gewoon ehm.. een beetje loco in de coco zijn. Het waren gewoon volwassenen dus wat deze mensen bezielden, we weten het nog steeds niet. Buiten dit stel bestond de groep uit rijke, niet zo goed met anderen rekening houdenden Peruanen en een Frans stel wat op dag 1 de hele dag geen woord heeft gewisseld met elkaar. Je kunt je voorstellen dat we ons kostelijk hebben vermaakt alleen al door het observeren van ons reisgezelschap. Goed, de tour. Deze eerste dag van de tour zijn we met de bus door een reservaat gereden waar wilde lama’s, alpaca’s, vicuna’s en aanverwanten leven. Wat uitleg van gids Jennifer –die zich overigens later net zo erg als wij ergerde aan de Peruaanse toeristen uit de groep die zich nooit aan tijdsafspraken hielden- en een aantal stops voor wat foto’s en door naar het hoogste punt waar we tot nu toe zijn geweest. De stop op dat hoogste punt was an sich niet heel spectaculair maar het idee dat je rondwandelt op 4950 meter boven zeeniveau is best bizar. Na een kopje thee van coca-bladeren wat goed schijnt te zijn voor de acclimatisering van je lichaam op hoogte zijn we doorgereden naar dorpje Chivay, de eindbestemming van de dag. Ik drink overigens al sinds we in Peru zijn coca-thee gewoon omdat het lekker is. “No drugs, no drugs!” is wat ze hier over coca-bladeren zeggen, maar als je er op kauwt wordt wel heel je tong gevoelloos.. Gekke Inca’s. In het dorpje Chivay was verder niets te beleven. We hebben het eind van de middag gespendeerd door een rondje over de lokale markt en om het Plaza de Armas te lopen; jep, zelfs hier hadden ze een centraal plein met die naam. Een kopje koffie, gluhwein, een paar potjes Yahtzee en om 19.00 uur werden we opgehaald om te gaan eten bij een show met traditionele zang en dans. Ik lachte me krom toen Mark door een van de danseressen uit het publiek werd gevist om mee te doen aan een soort verkapte polonaise terwijl hij net was begonnen aan zijn hoofdgerecht, de arme jongen. Tijdens het toetje moest ook ik er aan geloven en mocht ik met een danser mee voor een soort verhalende dans waarin ik zogenaamd flauw moest vallen van een mandarijn en vervolgens tegen mijn kont geslagen werd met een touw terwijl ik op de grond lag. Of ik dat daarna ook even bij hem wilde doen. Ben maar niet bang, beide performances staan op film.

Op dag 2 van de tour zouden we al om 6.15 uur opgehaald worden om naar de Colca Canyon te gaan. In de canyon leven namelijk de grootste vogels van de wereld (kunnen 3 meter breed worden!) genaamd ‘condors’ en die vliegen alleen maar op bepaalde tijden door de canyon heen dus we moesten op tijd zijn. Om 6.30 uur hadden we nog steeds geen bus, gids of reisgezelschap gezien maar ach, we zijn in Peru en in een groep met Peruanen dus een beetje te laat moet kunnen. Toen we om 7.15 uur nog steeds aan het wachten waren en er van overtuigd waren dat ze ons vergeten waren, vroegen we de hoteleigenaar of hij contact op wilde nemen met het tourbureautje. Na heel wat gebel tussen de vrouw van het tourbureau van wie we het privenummer hadden en wie we dus hadden wakker gebeld, onze gids van de tour en het hotel werden we om 8.00 uur eindelijk opgehaald. “Sorry, the motor broke.” Had dan op zijn minst even gebeld of een rondje langs de hotels gewandeld, gezien het dorp in 5 minuten te doorkruisen is. Geen gezeur, vamos, op naar de canyon en de vogels! Onderweg zagen we al snel de eerste condors over ons heen zweven. Wauw, wat een klappers! Ik ben geen vogelliefhebber maar deze zijn wel erg groot en erg mooi. Heel indrukwekkend ook hoe ze zweven en circelen door te sturen met hun staart. Eenmaal bij het uitkijkpunt bij de canyon zagen we er nog veel meer. Er vloog er zelfs een vlak over onze hoofden heen! De canyon en de omgeving waren ook echt adembenemend. Het is een klif tussen de bergen die op het diepste punt 3191 meter diep is en op het punt waar wij waren ongeveer 1300 meter diep. Om ons heen alleen maar bergen en als alle toeristen hun mond dicht hielden, pure stilte. Heel gaaf!!
Op de terugweg naar Arequipa hebben we een stop gemaakt bij het dorpje Maca waar we vers cactusfruitsap hebben geproefd (mmm!) en op de foto zijn geweest met een grote roofvogel. Erg toeristisch maar wel leuk. Al met al een leuke tour, de canyon en de condors waren prachtig!
’s Avonds in Arequipa ontdekten we creperie ‘Crepisimo’ waar we lekker aan de pannekoeken zijn gegaan en als afsluiter natuurlijk een huiswijntje bij ons vaste huiswijnrestaurantje.

Donderdag hebben we de grote kathedraal bezocht. Op die van Cusco na de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. Het is een hele grote, redelijk eenvoudige maar sierlijke kathedraal en we mochten er ook bovenop om de klokken te bekijken en het uitzicht over de stad te bewonderen.
Daarna zijn we rond 17.00 uur naar klooster Santa Catalina gegaan voor een rondleiding. Het is een klooster maar eigenlijk een soort klein dorpje, een gemeenschap waar vroeger de 2e dochter van alle gezinnen verplicht heen moest om non te worden. Na een aantal jaren was het mogelijk om weg te gaan uit het klooster maar dat was een schande voor de familie. De gids heeft ons veel uitgelegd en het is echt bizar hoe die mensen daar zo verplicht hebben geleefd. Binnen de muren is het ingericht als museum en zijn de oude huisjes ingericht zoals het vroeger was. In een deel van het gebied leven nu nog steeds nonnen maar die zijn er vrijwillig. Het was erg mooi en vooral toen het donker werd, met alle lichtjes en donkere huisjes. Heel bijzonder! Die dag hebben we voor de verandering afgesloten bij de Irish pub met een heerlijke karaf wijn uit pak.
Tussen het bezoek aan de kathedraal en het klooster hebben we het een en ander moeten regelen voor het vervolg van onze reis. We hadden namelijk een busticket voor de volgende dag om naar Puno te gaan en daar het Titicacameer te bezoeken. Eerder deze week hadden we op het nieuws al wel meegekregen dat er stakingen gaande waren bij Puno maar toen we hoorden dat andere toeristen daar in de bus bekogeld waren met stenen, de bus omsingeld werd door de stakende menigte en dat in Puno alle ruiten van winkels en hotels zijn ingegooid en wegen zijn geblokkeerd door bergen zand gingen we serieus twijfelen of we er wel heen wilden. Het moet tenslotte wel leuk blijven. Het negatieve reisadvies op de site van het Ministerie van Buitenlandse Zaken was voor ons de doorslag om de bustickets om te boeken naar Tacna in plaats van naar Puno. Reizen via Tacna, door Noord Chili en vervolgens vanuit daar de Boliviaanse grens over leek de enige manier om veilig in Bolivia te komen.

Vrijdag dus de laatste dag in Arequipa waarop we 2 missies hadden, namelijk een knipbeurt voor mij en cavia eten. Op aanraden van de eigenaresse van ons hostel ben ik terecht gekomen bij Corto Tropical met 2 aardige vrouwen. Toen ik net in de kappersstoel zat, zei Mark: “Het is een vent hoor”. Ik bekeek de handen en het gezicht van Maribel, die vrolijk de dode centimeters van mijn haren af aan het knippen was, eens goed en Mark had gelijk. Ook haar collega bleek niet zo vrouwelijk als op het eerste gezicht. Hilarisch! Ik had haar duidelijk gezegd dat alleen de puntjes eraf moesten en dat er van mijn ponny niets af moest en voor ik kon ingrijpen was er van mijn ponny toch een flinke hap af. Helaas pindakaas, verder was ik dik tevreden.
’s Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een cavia in de rooftopbar aan Plaza de Armas. Het uitzicht over het plein met alle lichtjes was super mooi. Toen ik 2 jaar geleden in Peru was heb ik geen cavia geprobeerd omdat ik het geen prettig idee vind dat je een heel beest op je bord krijgt, incl tanden en nagels, want dat is hier het lot van de lieve cavia, of in het Spaans ‘cuy’. We kregen inderdaad een hele gebakken cavia op een bord voorgeschoteld, met 3 gekookte aardappelen en wat gebakken mais op zijn ruggetje. Na hem begroet te hebben, hebben we allebei een poot losgetrokken en eigenlijk was het best lekker. Het korstje en het vlees smaakt als dat van gebakken kip, alleen het vlees was wel wat vetter en er zat niet zo heel veel aan. Het aanzicht van het opgegeten beestje was nog erger dan van het geheel voor we begonnen met eten maar ach. Cuy eten, check! Nog een huiswijntje en dat was het! Dag Arequipa!

Zaterdagochtend de bus in naar Tacna, waar we ongeveer om 13.00 uur aankwamen. Vervolgens ontdekten we dat de beste manier om naar Arica in Chili te komen de zogenaamde ‘collectivo’, een gedeelde taxi is. Aan de lopende band werden er 5 toeristen in een taxi gefrot en zo zaten wij met zijn 2tjes lekker knus op de passagiersstoel naast de chauffeur. Gelukkig duurde het ritje maar een ruim uur. De taxichauffeur heeft ons geholpen bij de grensovergang van Chili en gedropt bij het busstation in dorpje Arica. Uit de Lonely Planet hebben we een hostel gekozen omdat we geen zin hadden om voor 1 nacht uitgebreid op zoek te gaan in dit verlaten dorp. Hostel Sunny Days was vrij duur maar schoon en met een fijne douche dus prima. Bij het busstation hebben we bustickets geboekt zodat we de volgende dag meteen door konden naar La Paz, Bolivia.
Zo gezegd zo gedaan, zondag om 10.00 uur zaten we in de bus van maatschappij Chilebus/Transalvador voor een rit van 8 uur naar La Paz. De grensovergangen bij Chili en Bolivia gingen goed, geen problemen of oponthoud. De douane bij Bolivia was een klein gebouwtje waar we allemaal in de rij moesten voor een stempel en vervolgens moest al je baggage gecontroleerd worden. Dat hield in; 3 keer graaien in alle tassen en klaar is Kees. Eenmaal in Bolivia waren de wegen meteen een stuk slechter en minder geasfalteerd. Uiteindelijk waren we om 19.30 uur veilig in La Paz. De stad ligt in een vallei wat zo in het donker een adembenemende entree bezorgd omdat je af rijdt op een lichtjeszee. Ze zeggen dat dit de meest onveilige stad van Bolivia is en daarbij is Bolivia het armste land van Zuid Amerika. Deze feiten zorgden ervoor dat we niet zo’n zin hadden om in het donker met heel ons hebben en houden over straat op zoek te gaan naar een hotel en dus grepen we weer naar meneer LP en kwamen we uit bij hostel Majestic. La Paz lijkt op het eerste gezicht in het donker erg arm, vies en druk dus we waren erg benieuwd naar hoe het er allemaal uit ziet in daglicht.

Maandag, onze eerste dag in La Paz, besloten we meteen op zoek te gaan naar een tourbureautje voor de tour naar de zoutvlaktes die we voor we Bolivia weer verlaten nog willen doen. Onderweg op straat was het erg druk en voelden we ons beiden door de drukke menigte niet erg op ons gemak. Ineens voelde ik iemand hard tegen mijn billen aan duwen en even later nog een keer. Het viel me meteen op dat het dezelfde man was en ondanks de drukte kon hij makkelijk langs me heen zonder me te duwen. Mark en ik lette op hem en zagen meteen dat hij op ons wachtte, ons voorbij liet gaan, ons inhaalde en weer wachtte. We voelden ons niet echt veilig en om de beurt keken we de man recht in zijn gezicht aan, zo van, we hebben je wel gezien. Dat hielp want hij vertrok, uit met de pret. Nog beter op onze hoede dan daarvoor, wonnen we wat info in over de tour en keken we op straat onze ogen uit. Het is er echt een rommeltje, veel viezigheid, nog meer straathonden dan in Peru, de hoogspanningskabels hangen los boven de weg te zwieren. In alle straten zijn enorm veel kraampjes en straatverkopers, schoenenpoetsers maar ook opvallend veel oudere arme mensen die bedelen Het is er vol en druk met mensen, vrouwen in klederdracht, auto’s, taxi’s, bussen, honden en veel uitlaatgassen. Ondanks dat we er ons niet veilig voelden, is het een erg indrukwekkende stad. Heel bijzonder om een stad in deze staat en armoede te zien en te ervaren. De rest van de middag hebben we gevuld met een wandelroute door de stad. We begonnen bij de ‘witch-market’, een straatje met winkeltjes waar ze bizarre poedertjes, beeldjes en gedroogde lama-foetussen verkopen. Verder kwamen we langs wat pleinen, door de drukke straten vol met kramen waar ze o.a. noten, fruit, gereedschap, lampen, zonnebrillen, ijsjes, schoenen en verzin het zo gek niet en ze hebben het, verkochten. Via de grote winkelstraat met kledingzaken en souvenirwinkeltjes kwamen we uit bij plaza de San Fransisco en daar bezochten we de grote kerk, die mooi en goed afgewerkt was in tegenstelling tot de rest van de stad. Het meest indrukwekkende aan het geheel blijft de armoede en de mentaliteit van de mensen en de stad. ’s Avonds heb ik lama-vlees gegeten in mijn ravioli dus ook die kan ik afstrepen op het lijstje van dingen eten en proberen. We ontdekten dat de Boliviaanse wijn Kohlberg best te drinken is en erg goedkoop en onder het genot van een aantal glaasjes, verwerkten we alle indrukken van de dag.

Dinsdag waren we het er wel over eens dat we hier niet heel lang wilden blijven en besloten bustickets te kopen voor een nachtbus naar de hoofdstad Sucre voor dezelfde avond. Bolivia staat een beetje bekend om de slechte bussen dus het kiezen van een busbedrijf was een pure gok. Afwachten maar. Vervolgens moesten we nog een tour naar Uyuni vastleggen en eenmaal bij het tourbureautje van onze keuze bleek dat het dicht was, zoals erg veel winkels en kramen in de stad vandaag. Glad vergeten dat het vandaag 21 juni is wat hier het begin van de winter en dus nieuwjaar voor de Inka’s is. Een nationale feestdag en inderdaad dus bijna alles gesloten. Nu maar hopen dat we het tourtje ook via email kunnen boeken. De rest van de dag hebben we door de straten gewandeld en souvenirtjes op de kop getikt. Bij de witch-market was een soort nieuwjaarsceremonie gaande, waarbij mensen in klederdracht een stapel hout met daarop offers aan Moeder Aarde in de fik staken. Heel bizar om te zien, want onder de offers waren wat opgezette baby-lama’s en de mensen waren best dronken en daardoor niet echt vriendelijk. Toen we aan het eind van de middag even bij het hostel zaten, zagen we buiten op straat een huilende blanke jongen met een rood/blauw oog uit het straatje van de witch-market komen. Dat droeg niet echt bij aan ons toch al niet veilige gevoel in de stad dus we waren blij toen we ’s avonds om 19.30 uur veilig in de bus van El Dorado zaten. De bus viel 100% mee en al snel bleek dat er ook verwarming was, wat erg welkom is met de koude Boliviaanse nachten. Op naar Sucre!!

En in Sucre zijn we nu. Sucre is de hoofdstad van Bolivia, staat op de werelderfgoedlijst en wordt ook wel de ‘Ciudad Blanca’ ofwel ‘witte stad’ genoemd. Dat houdt in dat bijna alle gebouwen wit zijn en het is de wet dat alle gebouwen 1 keer per jaar opnieuw gewit moeten worden omdat de president dat wil. De stad heeft veel kleine pleintjes, veel mooie, oud Spaanse gebouwen, vriendelijke mensen en goedkoop eten en drinken. De sfeer is erg fijn, overdag is er een lekker zonnetje, geen troep op straat en buiten een enkele bedelaar merk je nauwelijks dat je in dit arme land bent. We hebben ons nog geen moment onveilig gevoeld en vinden het hier echt geweldig. De planning is om in totaal ongeveer 5 dagen te blijven voor we naar Uyuni gaan, vanuit waar we de tour naar de zoutvlaktes gaan doen. Die tour moet alleen nog geboekt worden maar dat komt vast goed.

In onze volgende blog lezen jullie over de dagen in de fijne stad Sucre en de tour naar de zoutvlaktes bij Uyuni!

Ciao!
Mark y Anne