Cusco

De afgelopen 2 weken hebben voor ons bestaan uit beroerd zijn van de hoogte, slenteren door het prachtige centrum, 900 euro spenderen aan lieve, arme mensen en een 4 daagse jungletrek incl. wegzakken in drijfzand, balanseren op rotsen en ziplinen boven een 350m diep dal naar Machu Picchu. En dat alles in en rondom het mooie Cusco!

Op zaterdag 28 mei zijn we vanuit Lima na een busrit van ongeveer 21 uur aangekomen in Cusco. Op aanraden van medereizigers hebben we gebust met bedrijf Cruz del Sur en dat was echt perfect. Super goede service in de bus en fijne slaapstoelen. Zelfs wifi in de bus, het moet niet gekker worden. Toen we tijdens het laatste stuk van de busrit Cusco al zagen liggen werd ik lyrisch en zat ik heen en weer te hopsen op mijn stoel. Zoals sommigen misschien weten heb ik ruim 2 jaar geleden 6 weken stage gelopen in Cusco bij project Senor de Huanca en het is voor mij dus extra bijzonder om in Cusco te zijn omdat ik niet had verwacht daar ooit nog terug te komen. Cusco is mijn lievelings! Mark had door mijn enthousiasme inmiddels wel torenhogen verwachtingen van de stad.. Aan het eind van deze update zul je weten of Cusco nu ook zijn lievelings is! ;)
Bij aankomst op het busstation hebben we ons meteen laten strikken door een vertegenwoordiger van hotel Apu Wasi en eenmaal daar bleek dit gelukkig een goede keuze. Na zo’n lange busrit hadden we niet heel veel zin om met de rugzak op door de stad te slenteren op zoek naar een hotel, maar als je meteen met een mannetje mee gaat is het altijd weer afwachten waar je terecht komt. Lucky us.
De eerste 3 dagen in Cusco hebben we op dezelfde manier doorgebracht. We waren steeds vroeg wakker, ontbijten in het hotel, naar het centrum en rond wandelen bij Plaza de Armas en San Blas, lunchen, nog meer rondwandelen, bedhangen in het hotel, wat eten en vroeg slapen. Cusco is echt prachtig omdat het alles heeft; mooie pleinen, kerken, gebouwen, Spaanse invloeden, authentieke marktjes en oude mensjes in klederdracht, straatkraampjes, leuke restaurantjes en lieve mensen. De stad ligt op 3400 meter boven zeeniveau en dat maakt dat je na een trap van 10 treden hijgt als de winnaar van de marathon en het gevoel hebt dat je al heel je leven rookt en heel oud bent; je bent snel buiten adem en heel snel moe. De enige remedie is acclimatiseren dus gewoon een paar dagen op het gemakske. Wij als inwoners van Tilburg hebben geen moeite met ‘op het gemakske’. Helaas zijn we wel allebei een dag echt zwaar beroerd geweest in de eerste week maar dat herstelde zich en na een dag of 7 waren we weer fris en fruitig.
Op de 4e dag zijn we naar de grote kathedraal geweest en hebben daar met een audioguide met zo’n oldskool koptelefoon enorm de toerist uitgehangen, heerlijk. De kathedraal is heel mooi en imens groot. Als je veel uitleg krijgt bij wat je ziet is het echt gaaf om er een halve middag te spenderen. Tot zover de eerste 4 dagen in Cusco.


Op woensdag 1 juni hebben we besloten om naar het huis Marcos en Frida te gaan, de eigenaren van het project waar ik heb stage gelopen. Wat heb je daar nu weer te zoeken, zou je denken. Nou, dat zit dus zo. Tijdens mijn stage daar hebben mijn klasgenootje Roel (met wie ik daar was) en ik geld mogen ontvangen van heel veel vrienden en familie als donatie voor het project. Echter, dat was uiteindelijk zo’n groot bedrag dat we er 2 jaar geleden al wel het een en ander van hebben kunnen doen, maar dat er nog een groot deel over was. Dit nieuwe bezoek aan Cusco vond ik de ultieme kans om het geldbedrag te gaan besteden aan iets wat het project op dit moment nodig heeft, zodat ik weet dat het goed terecht komt. Ik had Marcos en Frida al 2 keer gemaild maar geen reactie ontvangen en daarom zijn we dus op de bonnefooi naar hun huis gegaan. De familie was –lekker op z’n Peruaans- erg enthousiast om mij en mi novio te zien. Na alle kusjes en knuffels wilde ik natuurlijk graag weten hoe het nu gaat met het project. Toen ik dat vroeg keken Marcos en Frida elkaar een beetje.. tja.. sip aan. Oh nee.. Zeg het maar, ik ben er klaar voor. Was het een aardbeving, een overstroming, geen geld, geen kinderen? Wat heeft het project om zeep geholpen? Niets van dat alles was het geval. Het project loopt heel erg goed, er zijn zelfs laptops, een wateraansluiting en een beloningssysteem voor kinderen die zich elke dag komen wassen en verzorgen. Super gaaf om te horen. Maar waarom is het project op dit moment dan dicht? Omdat het project zo goed loopt zjin Marcos en Frida op zoek naar arme dorpen en gemeenschappen om daar bij 0 te beginnen en te helpen de educatie te bevorderen en huisjes te bouwen. Een jaar geleden ging Marcos met 9 vrijwilliger naar een van die dorpjes in de bergen en onderweg is hij de macht over het stuur verloren en het ravijn ingeknikkerd. Heel heftig, 4 van de 9 vrijwilligers hebben het niet overleefd. Dit ongeluk heeft Marcos en Frida erg aangetast, zowel lichamelijk als psychisch. Daarnaast loopt er een proces waarvoor ze elke week een dag op en neer moeten naar een andere stad. Door deze omstandigheden zijn ze de laatste maanden niet capabel om elke dag te werken en het project dus open te houden. Heel sneu, we zagen aan ze dat ze er echt van balen dat ze het nog niet aan kunnen. We vroegen hen wat voor idee ze hadden met het geld wat we nog voor het project hebben. Daarop stelden ze voor om het te gaan besteden aan 1 van hun nieuwe projectjes; het bouwen en inrichten van een bibliotheek in een dorp wat het centrum is voor meerdere dorpen. De mensen in die dorpjes hebben helemaal niets en zijn erg arm en door de bibliotheek wordt de ontwikkeling van de kinderen gestimuleerd en bevorderd. Ik zou geen echte pedagoge zijn als ik hier niet mee zou instemmen dus al gauw was het plan duidelijk en spraken we af om de volgende dag met Marcos en Frida de inhoud van de bibliotheek te gaan shoppen. Althans, een goed begin te maken met het geld dat we hebben, zodat vrijwilligers in de toekomst hierop kunnen aanvullen.

Donderdag hebben we de hele dag gespendeerd op marktjes en in een sligro-achtige winkel. De buit van de dag: 106 (!) zowel lees- als studieboeken op alle niveau’s, 600 schriften, ontelbaar pennen, stiften, potloden, gummen, puntenslijpers, lijm, typ-ex, plakband, verf, genoeg wit- en gekleurd papier om een carnavalswagen te papiermache-en, 4 oranje voetballen (HOLLAAAAND), bellenblazen, hoelahoepen, springtouwen, twister, memorie, rummicub, schaakspel, 5 stokken spelkaarten, lego, 20 puzzels en 5 flessen frisdrank. Drie keer raden waar ze het meest blij mee waren. Jawel, de bellenblaas en de voetballen. Dat is nog eens het toppunt van tevredenheid. Met het geld wat nog over is gaan Marcos en Frida nog 2 boekenkasten op de kop tikken. Inrichten maar!

Na vrijdag nog een dag lekker genikst te hebben, hebben we de gehuurde taxi ingepakt. Ik ga naar het dorpje Chacamayo en neem mee; mezelf, Mark, Marcos, Frida, de chauf, 106 boeken, 600 schriften... en de rest! En wagentje vol. Ik was zo blij en zo benieuwd naar hoe de mensen in het dorp zouden reageren! Na een bumpy ritje van 2 uur kwamen we aan bij het dorpje en langzaam druppelden daar kindjes en hun ouders en het semi-dorpshoofd binnen. Allemaal erg afwachtend en verlegen, maar toen ik de zak met bellenblazen uit de auto haalde en vroeg wie er een wilde, was het hek van de dam, het ijs gebroken, je weet wel. Ik heb nog nooit een kind zo blij gezien met een bellenblaas. Mijn hart brak dan ook toen bleek dat er tussen de met hun bellenblaas rondrennende, schreeuwende kids 2 meisjes waren die geen bellenblaas hadden. Gelukkig waren ze snel afgeleid toen ik hen de hoelahoeps, puzzels en spelletjes liet zien. Het lemen hutje wat zou gaan functioneren als bibliotheek stond vol met houten kruisbeelden en oude houten banken. Alles eruit, de veger er doorheen en omdat de boekenkasten nog aangeschaft moeten worden hebben we de vensterbanken ingericht als boekenplanken. De wankele tafel heeft Frida omgetoverd tot bibliotheekbalie met daarop al het schrijfgerij en een schrift waarin al het materiaal staat opgeschreven. Het dorpshoofd kreeg vervolgens een spoedcursus bibliothecaris; als een kind wat wil lenen, schrijf je zijn naam erachter zodat je weet waar al het materiaal blijft en zodat het teruggebracht wordt. Na alle spelletjes uitgeprobeerd te hebben was het tijd voor de instructie voor de kinderen en hun ouders; Dit is het begin van de bibliotheek. Als je wat leent, breng je het terug. We hangen hier verborgen camera’s op en degene die iets pikt mag nooit meer in de bibliotheek komen. De blikken van de kinderen waren goud waard, haha! Hun ogen plopten bijna uit hun oogkassen van ongeloof en wij hadden moeite onze lach in de te houden. Tot slot werd er gevraagd of er kinderen waren die een liedje voor ons wilden zingen als dank. Dat wilden ze wel, en om en om of in groepjes zongen ze wat. Vervolgens nam een van de oudere kinderen het woord en bedankte ons uitvoerig. Als laatste een dankwoord van het dorpshoofd aan Senora Anna y su esposa (Anne en echtgenoot). En toen had ik wel even een brok in mijn keel want wat is het bijzonder om dit te kunnen doen voor deze mensen en hun reacties te zien. Net op dat moment had Marcos het sublieme idee om mij even het woord te geven. Je snapt dat er niet veel meer uit kwam dan ‘jullie ook bedankt’. Gelukkig kwam Mark mij te hulp en die heeft een wat fatsoenlijker praatje gehouden en gezegd dat we enorm blij zijn dit voor hen te kunnen zijn en hen bedankt voor de gastvrijheid. Als afsluiting gingen we met zijn alle buiten in het gras lunchen. Op het menu stonden onder de grond in aarde gekookte aardappelen en zelfgemaakte kaas. Wij kregen enorme blokken kaas en die was heerlijk! We hebben lekker gesmikkeld en voor mij was dat uitzicht op een dagje buikpijn –lang leven de lactose-intollerantie- maar dat maakte me even niet uit. Jemig, wat was dat indrukwekkend en bijzonder. Tevreden en voldaan hebben we van het dorpje tot aan Cusco in de taxi lekker liggen dommelen. Een dag om nooooit meer te vergeten.

Zondag 5 juni was de eerste dag van onze 4daagse Machu Picchu jungletour. Daarnaast was het de dag van de verkiezingen in Peru, wat hier inhoudt dat er ong 48 uur van te voren en 12 uur erna geen alcohol verkocht en gedronken mag worden. Dit om rellen en stemmen onder invloed te voorkomen. Het is namelijk verplicht om te stemmen en als je het niet doet moet je een boete betalen. Vreemd gebeuren he? Vonden wij ook, helemaal toen we gisteravond bij elk restaurant moesten vragen of we wel een glas wijn bij het eten konden krijgen en het best nog even duurde voor we een restaurant vonden dat aan onze eis voldeed..
Om eerlijk te zijn heb ik vanaf het moment dat we de tour geboekt hebben slechter geslapen. Op het program stond namelijk mountainbiken en zwaar hiken en klimmen door de bergen. Gezien onze reis ons al de nodige angsten heeft laten overwinnen, ik 2 jaar geleden heel lui met de trein naar Machu Picchu was gegaan en Mark deze tour heel graag wilde doen, had ik weinig keus vond ik zelf. Niet zo mieten en gaan. Eerst een stuk met de bus naar het hoogste punt (4319m!!) op de berg Abra de Malaga Pass, fietsjes klaarmaken, helmen en alle andere bescherming op en daar gingen we! Het eerste stuk was heel gaaf, op een asfaltweg bergafwaarts met veel scherpe bochten en dus veel technisch stuurwerk. Dat ging ons beiden prima af! Maar toen, na 2 uur easygoing, was het tijd voor het zandmetstenenenkuilen-pad. Dat hebben we geweten! Mark was het liefst mij voorbij geroetsjt maar hij is heel lief in mijn buurt gebleven voor het geval ik op mijn snuffert zou gaan omdat ik zo krampachtig op die bergfiets zat. Het ging super hard naar beneden want we gingen nog steeds bergafwaarts en het sturen werd nog technischer want je moest ook de diepe kuilen en grote stenen ontwijken. Op een gegeven moment liet ik mezelf maar gewoon gaan en hobbelde mijn helm zo voor mijn ogen. Fraai; moest ik ook nog met een hand mijn stuur loslaten om mijn helm goed te doen. Maar wat was het gaaf als je het fietsen even vergat en om je heen keek.. Daar zit je dan, op je fietsje in het Andesgebergte, adembenemend.. KUIL! We hadden het aanbod gekregen om in de bus verder te gaan als we niet meer wilden fietsen maar nee, het was stiekem gewoon super vet! Ik trots dat ik de tour volbracht had en Mark had het liefst de hele dag op dat ding gezeten. De rest van de dag bestond uit een busritje naar het dorpje Santa Maria waar we gingen overnachten. Daar onze groepsgenoten Stephan en Stephanie uit Frankrijk wat beter leren kennen tijdens wat biertjes en potjes ‘shithead’.

Dag 2 van de tour zou de zwaarste en langste dag worden en dat hebben we geweten. Het eerste deel van de dag was heel leuk. Best pittige wandeling en klim door de bergen maar onze gids Johan van Lorenzo Expeditions had erg droge humor en lastte op tijd korte pauzes in. Ook wist hij enorm veel te vertellen over de omgeving, wat wij altijd erg kunnen waarderen. We zijn zelfs een stuk over de echte oude Inkatrail, de weg die de Inka’s liepen door de bergen, gelopen. Super hoog met enorme afgronden, echt een kick. We stopten bij een berghuisje en kregen daar veel uitleg over hoe ze chocola en koffie maken, werden geschminkt met een soort fruitsap en gingen op de foto in klederdracht. Leerzaam en leuk! Daarna nog een stuk klimmen en na de lunch gelukkig alleen nog maar bergafwaarts en platte stukken. Heerlijk vooruitzicht, vonden we. Echter, onze gids was sinds een tijdje niet meer in dit gebied geweest en zich er niet bewust van dat het vorige regenseizoen de omgeving ietwat had aangetast.. Och verrek, is die halve bergwand nou naar beneden gestort? Nou je het zegt ja.. Weet je wat, dan abzeilen we wel eerst van deze bergwand af en lopen we daarna nog wel 1,5 uur door de rivierbedding met losse rotsen en drijfzand. Prima plan. DAAAAMMNNN. Op zich best een uitdaging en alles ging ook redelijk goed, totdat Johan de gids 200 meter voorsprong nam en we niet meer wisten op welke stenen en grond we het beste wel en niet konden staan. We verstapten ons regelmatig of gingen op losse rotsen staan wat niet prettig is en we baalden best van deze manier van doen. Vervolgens een stuk zand wat drijfzand bleek en waar ik vol in ging staan en dus zakte ik weg tot halverwege mijn kuiten. We schrokken ons kapot en waren lichtelijk over de pis; een gids hoort je toch te begeleiden en de veiligheid te waarborgen?? Toen de gids eindelijk door had dat we nogal achter waren geraakt, zei ik hem lichtelijk sarcastisch: “Geeft niets joh, heb even nieuwe schoenen geshopt!” Mijn bergschoenen zaten namelijk volledig onder de modder, wat niet bevordelijk was voor het laatste half uur lopen want daardoor wogen die dingen 5 kilo per stuk. We waren er nogal klaar mee en wilden niets liever dan naar huis, naar ons eigen bed, sushi eten en bier drinken bij de Kandinsky. Gelukkig waren we bijna bij het kabelbaantje waarmee we naar de overkant van de rivier moesten, om vervolgens nog een stuk te klimmen en af te dalen naar de hotsprings, de vulkanische baden waar we aan het eind van de dag uit zouden puffen voor we naar het hotel zouden gaan. Achteraf heeft Johan toegegeven dat het laatste stuk van de stijle berg af naar de hotsprings niet zo heel veilig was, want het was al pikkedonker. Achja, we leven nog! Al met al, achteraf gezien, op de laatste 2 uur na, weer een topdag.
Dag 3 was heel relaxed. Fijn, want op dag 1 had ik mijn schenen flink gestoten en de nodige blaren opgelopen dus een dagje rustig aan was welkom. De dag begon met iets waar ik heel veel zin in had en waardoor Mark een flinke angst ging overwinnen; de zipline op 350 m boven de vallei. VET! Ter info: een zipline is een soort kabelbaan waarvoor je in een tuigje gehesen wordt en vervolgens vastgeklikt aan de staaldraden die gespannen zijn van punt tot punt door de vallei heen. En ja dat gaat hard, haha! In totaal 6 van zulke banen met prachtig uitzicht en belachelijk veel adrenaline in je lijf. Mark had geen last van zijn hoogtevrees door het feit dat hij zo goed vast zat, ideaal! Stoer dat hij het heeft gedaan! Mijn rem-skills waren niet zo goed waardoor ik 2 keer best hard tegen de man die je op staat te wachten op een rustpunt ben aangeknald. Liever hij blauwe schenen dan ik te pletter tegen de rotswand, nietwaar? Na deze topervaring moesten we nog 3 uur lopen langs de treinrails richtig dorpje Aguas Calientes. Dat is het dorpje dat de basis is voor het bezoek aan Machu Picchu. Na het avondeten was het tijd voor het afscheid van onze gids Johan. Ondanks dat we hem op dag 2 vervloekt hebben is het een topvent en een goede gids die bizar veel info bezit over alles wat we hebben gezien en gedaan.
De laatste dag stond in teken van het bezoek aan Machu Picchu. ’s Ochtend vroeg in de rij voor een van de eerste bussen de berg op naar de ingang van het oude Inkadorp. We hadden afgesproken om onze gids bij de ingang te ontmoeten maar we zagen hem niet meteen en dat was voor ons aanleiding om door te sprinten naar punt voor de beroemde foto. Nu zouden we die foto nog kunnen maken zonder toeristen erop, over een half uur niet meer. Na de nodige kiekjes hebben we de gids Miguel opgesnort, weer zo’n wandelende encyclopedie zo bleek. We zochten een mooi rustig plekje op waar hij ons wat algemene info over Machu Picchu gaf en waar we de zon hebben zien opkomen van achter de bergen. Een van de mooiste zonsopkomsten die we tot nu toe hebben gezien. De lucht was strak blauw en de berg en het dorp Machu Picchu en het dal werden langzaam verlicht en de zon was meteen erg fel, schitterend! Na een rondleiding van 2 uur met veel indrukwekkende info over de geschiedenis van de Inka’s besloten we over de berg naar de ‘sungate’ te lopen. De sungate is het een punt in de bergen waar op de eerste dag van de Peruaanse zomer (21 december) de zon de eerste stralen bij opkomst op Machu Picchu werpt. Het was heel warm dus we hebben rustig gewandeld en genoten van het uitzicht vanuit de sungate. Daarna zijn we afgedaald naar het dorpje Aguas Calientes en hebben we de trein genomen naar Ollantaytambo. Vanuit dat dorp moesten we nog 1,5 uur met de taxi naar Cusco. Geloof het of niet, dit was de meest helse taxirit in de hele reis. De chauffeur had namelijk haast, hij was moe en wilde naar bed, zo bleek later. Levensgevaarlijke taferelen met inhalen en veel te hard rijden door te bergen en voornamelijk in de bochten nog even een dot gas bij geven. Er zaten nog 2 Spaanse meisjes en een Peruaan bij ons in de taxi. De meisjes begonnen de chauf al snel te melden dat dit onverantwoord was en gelukkig hielp dat wel iets maar we hadden nog steeds zweethanden en knepen onze ogen dicht in de bochten en in de dorpjes waar we doorheen zoefden. De Peruaan stapte na 10 minuten uit omdat hij de rijstijl belachelijk vond. Misschien hadden wij dat ook moeten doen.. Ach ja, we zijn veilig in Cusco aangekomen bij ons fijne hotelletje Apu Wasi waar ze blij waren ons weer te zien. Wij waren oprecht blij dat we deze 4 dagen hadden overleefd! Buiten de lichtelijk onveilige aspecten was het echt een hele gave tour en Lorenzo Expeditions heeft het allemaal goed voor ons geregeld!

Donderdag zijn we na flink uitgeslapen te hebben nog een uitstapje gaan maken naar het dorpje Pisac, dat in de Sacred Valley ligt en bekend staat om zijn grote markt. We hebben er rond gewandeld en souvenirs gescoord. Het is verder een rustig dorpje maar wel erg authentiek, leuk om een dagje te spenderen. De busrit terug was weer hilarisch. We gingen terug naar Cusco met dezelfde localbus als waarmee we heen zijn gegaan alleen ditmaal zat ie iets voller. Een beetje a la ingeblikte sardientjes zeg maar. Mark zat op het dashboard tegen het raam aan gepropt en ik probeerde me staande te houden bij de armleuning van het trapje bij de deur. Onderweg in de bergen stopte de bus ook nog voor alles en iedereen wat een poot of een vinger uitstak, wat resulteerde in een nog vollere bus met veel mensen die wel een douchebeurt konden gebruiken, vergezeld door zakken aardappels, mais, kruiden en fruit. Je kunt je voorstellen wat voor heerlijke aroma’s onze neusjes vulden. Dat de chauffeur uberhaupt kon zien waar hij heen moest, verbaasde ons gezien Mark niet de enige passagier was die tegen de voorruit geplakt zat. Lachen!
Er was geen ontkomen aan helaas.. Vrijdag moesten we afscheid nemen van Cusco. Dit hebben we gedaan door weer lekker door het centrum te struinen en te genieten van de stad door er gewoon te zijn. We zijn nog de Iglesia San Fransisco in geweest, een van de vele kerkjes die Cusco rijk is. ’s Avonds gegeten bij een van onze lievelingsrestaurantjes voor we de bus naar Arequipa in gingen. Nu willen jullie vast weten of Cusco ook Marks lievelings is.. “Het staat wel heel hoog aan mijn lijstje, een van de favorieten ja!” aldus Mark. Die rekenen we goed. De twee weken Cusco waren top!

Zaterdag 11 juni zijn we om 6.30 uur ’s ochtends aangekomen in Arequipa. Gelukkig reisden we met een bus van Cruz del Sur en hebben we dus goede nachtrust gehad. We hadden 2 hotels in gedachten waar we wilden kijken en de taxichauffeur zou ons daar wel langs rijden voor 5 sol. Na het eerste hotel vond hij het een goed plan om ons het halve centrum door te rijden langs 4 hotels waar hij commissie van krijgt, in de hoop dat wij daar zouden blijven en hij zijn extra centen van het hotel kon ontvangen. Uitgekomen bij hostel Koala waar ik 2 jaar geleden ook ben geweest, weigerde hij mijn backpack terug te geven voor we extra betaalden omdat hij zo ver om had gereden voor ons. Helaas voor hem hebben wij al wat maandjes reiservaring en zijn we hier niet ingetrapt. Mark boos om het principe en ik om mijn tas, hebben we een lekker ongegeneerd een potje geschreeuwd op straat. De vrouw van het hostel schoot te hulp en zou wel met ons praten, zei ze tegen de taxichauffeur. Ik griste nijdig mijn tas uit de kofferbak en eenmaal in het hostel bleek dat de vrouw net zo’n hekel had aan die praktijken als wij. Laat hem maar, zei ze, haha! Terwijl we wachtten tot onze kamer in orde werd gemaakt, ging de deurbel na ongeveer 10 minuten. Jawel, de boze taxichauffeur! Het is ons een raadsel hoe ze hem afgepoeierd hebben, wij hebben in ieder geval niets extra’s betaald.

Inmiddels zijn we al 3 dagen in Arequipa aan het genieten van de stad en gaan we morgen op een 2daagse trip naar de Colca Canyon. Maar het is weer mooi geweest voor deze keer, straks gaan jullie de verhalen nog saai vinden en dat moeten we niet hebben. Na de trip zullen we weer meteen een update doen over deze week zodat ie niet zo lang is! Hopelijk hebben jullie weer met plezier gelezen over onze avonturen en reageren jullie weer ‘en masse’.

Muchos besos!

Mark y Anne