Sucre, Uyuni & San Pedro de Atacama

Ik droomde dat ik in de bus lag te slapen en wakker schrok van de stilte. Geen zoemende motor of gehobbel van de ongeasfalteerde wegen in Bolivia. Ik deed mijn ogen open en zag dat de bus helemaal leeg was, op ons na. Waren we er al?? Waarom had niemand ons iets gezegd en ons gewoon laten liggen? Of waren we misschien al verder gereden en waren we nu bij het eindstation in godweetwaar? En toen schrok ik echt wakker en waren we inderdaad als enige 2 nog in de verder lege bus. De bus die eigenlijk pas om half 11 zou aankomen, maar het was pas half 8. Gelukkig stond er ‘Sucre’ op de muur van het busstation en gingen we snel de bus uit en op zoek naar een hostel. Maar jemig, dat haasjerepje-gedoe is niet fijn als je net wakker bent..

Op de manier waarop we meestal ons hostel vinden in een nieuwe stad (lees: met de backpack op ten prooi vallen aan alle ‘proppers’, flyers aannemen, kamers bekijken, afdingen en kiezen) vonden we in Sucre hostel Las Torres. Zoals in het vorige verslag al kort beschreven staat, is Sucre in vergelijking met La Paz een fijne, rustige, veilige stad met veel mooie pleintjes en gebouwen. Alles is er wit en dat maakt het lekker zomers. Officieel is het de hoofdstad van Bolivia, en dus niet La Paz, wat veel mensen denken.
Na een uitgebreide douche hebben we geluncht bij een local barretje La Capital met heerlijke goedkope broodjes en sapjes. We hebben rondgewandeld door het centrum rondom het centrale plein met veel zijstraatjes en een grote lokale markt. We hebben al veel grote markten gezien maar deze had iets waardoor het echt leuk was er rond te lopen. De vloeren waren niet overdreven smerig en ze hadden er wederom alles dus we keken onze ogen uit. Je moet je voorstellen dat het een grote, 2 verdiepingen hoge hal is met allemaal kleine kraampjes of mensen die met hun spulletjes gewoon een plekje op de grond hebben gezocht. Groenten, fruit, noten zaden, kruidenpasta’s, bonen, aardappels, verse melk, taarten, maar ook eettentjes en halve koeien. Dan nog een leuke marktsfeer erbij met marktlui die dingen als ‘een kilo appels voor un uuro!’ roepen maar dan anders en het plaatje is compleet. De heerlijke koeken met dulce de leche (soort caramel) waren helaas al van vanochtend vroeg en dus kon je er iemand mee dood gooien.. bummer! Dan maar een fruitsalade voor 60 eurocent. ’s Avonds wilden we wel naar de bios want die kostte maar 1 euro pp en tja, je moet wat met je tijd.. ;) Maar helaas was de film die we wilden zien al voor de rest van de week volgeboekt. Daar ging ons romantische avondje. We hebben heerlijk gegeten bij een Italiaan aan het plein. De pasta met geitenkaas en daarna 2 cocktails en 2 biertjes voor €3,50 deden ons de bios-pech helemaal vergeten.

Donderdag was een of andere christelijke feestdag, wat betekende dat alles dicht was. En als ik zeg alles, dan bedoel ik ook alles. We zijn een heel eind door en om de stad heen gaan wandelen en de straten waren uitgestorven op een enkele schilder die een huis aan het witten was, na. De schilderbusiness moet hier ook goud geld opleveren trouwens, gezien alle huizen jaarlijks gewit moeten worden, wittenie? Het zonnetje scheen heerlijk en we hebben lekker rustig aan gedaan. ’s Middags een flimpje gekeken bij het hostel en ’s avonds omdat alle kleine restaurantjes dicht waren noodgedwongen bij een toeristische, westerse tent Joyride gegeten. Achteraf vonden we het niet erg dat we ‘noodgedwongen’ hier ‘moesten’ eten want het was heerlijk!

Vrijdag deden we een stadstour via tourbureautje Condor Trekking om al die mooie gebouwen van binnen te gaan bekijken en de historie achter de mooie pleinen en beelden te weten te komen. Onze gids Johnny was een student van 22 waarbij wij ons Spaans –dat overigens steeds beter wordt- konden oefenen en hij zijn Engels bij ons. Erg leuk; wij spraken dus steeds Spaans en hij sprak Engels terug en we hielpen elkaar. Ik zeg een win-win-situatie. Verder hadden we nog Canadees Darren in ons groepje en zo stiefelden we met zijn 4en de hele dag door de stad, te beginnen bij het stadspark en de rechtbank in Spaans koloniale stijl. Vervolgens kreeg Johnny het voor elkaar dat we 2 minuten in het oude theater mochten kijken, terwijl er eigenlijk een conferentie voor tandartsen gaande was. Super mooi! Johnny had zijn fooi binnen! We bezochten het eerste station van Bolivia, het ‘casa de locos’ ofwel de psychiatrische inrichting voor alle gevallen van de omgeving, en brachten we een gratis bezoekje aan het oorlogsmuseum. Tot slot namen we een kijkje bij verschillende faculteiten van de universiteit, die allemaal erg mooi en oud-koloniaal zijn. Heel wat anders dan al die institutionele, grauwe gebouwen van veel uni’s in Nederland. Als fooi besloten we om Johnny met zijn 3en te trakteren op de lunch en kletsten we nog even na over alle verschillen tussen Bolivia, Canada en Nederland, en dat zijn er nogal wat kan ik je vertellen. ;) Eind van de middag niet veel bijzonders gedaan en ’s avonds –deze keer vrijwillig- naar Joyride terug voor een lekkere bruchetta en een flesje van de goedkope maar prima Boliviaanse sloeberwijn Kohlberg.

Zaterdag 25 juni was een lekker dagje niks. Nog steeds een fijn zonnetje, geluncht bij La Capital, rond gewandeld, op het plein gezeten, kaarten gekocht, geschreven en gepost en bustickets gekocht om zondag naar de grote markt in Tarabuco te gaan. Nog wat gedronken bij cafe Amsterdam, dat van een Nederlandse vrouw is die straatjongeren aan een baantje helpt op allerlei manieren en ook een stichting in Nederland heeft ter ondersteuning. Het zou geen echt Nederlands cafeetje zijn als ze er geen kaas hadden, en dat hadden ze! Dat was lang geleden! Natuurlijk was de Goudse kaas niet de echte maar het kwam een leuk eindje in de richting. Nu waren we toch op dreef met westers/Nederlands en dus besloten we ’s avonds te gaan eten bij restaurant Florin, waar ze vlammetjes en kaassoufles hadden. Ook hiervoor gold dat het een leuke poging tot was. We aten El pique de macho; een typisch Boliviaans gerecht in de vorm van een bord met friet, worst, kip en beef met een biersausje waarvan je met zijn 2en eet en dat was heerlijk. Daarna hadden we afgesproken met Darren van de citytour om nog wat info en tips uit te wisselen. Hij gaat namelijk nog naar Peru en wij nog naar Buenos Aires waar hij al is geweest dus dat is handig voor beiden. Was gezellig!

“Dat je mij niet hebt gehoord vanacht, ik heb best flink gekotst!” Ook goedemorgen Mark. Mark was zwaar beroerd, waarschijnlijk door een combinatie van de hoogte waarop we ons nog steeds bevinden, het bier en de wijn van gisteravond. Ik voelde me ook niet topfit maar we zijn toch de bus in gegaan naar Tarabuco om naar de markt te gaan. Tarabuco is een leuk dorpje met alleen maar mensen in authentieke klederdracht, een enorm grote markt met wederom alles wat je kunt bedenken en waar alle locals hun wekelijkse boodschappen lijken te doen. Bij het ene kraampje kun je een vers geslachte kip kopen en bij dat ernaast een rekenmachine. Wij hebben de AH XL, zij de zondagse markt in de middle of.. Tarabuco. Een leuk pleintje met een kerkje en oude mensjes die bedelen of je hun textielen producten willen verkopen door ze simpelweg op je te gooien en je ermee aan te kleden. Je schrikt je de tering want ze doen het onverwacht en ze snappen ‘no gracias’ niet want ze spreken Quechua, de oude taal van de Inca’s. Dan maar vriendelijk lachen en nee knikken, dat moeten ze wel snappen. We hebben een lama-wollen trui, sokken, sjaals en een muts op de kop getikt met oog op de tour naar de zoutvlaktes en de kou in Argentinie. ’s Middags in het hostel kwam Mark erachter dat hij een spijkerbroek miste bij de schone was die een dag eerder terug was gekomen van de wasserette. Bij de receptie meldden ze dat de wasserette nu dicht is maar dat ze morgenvroeg wel eens navraag zouden gaan doen. Graag, en snel, want morgenvroeg gaan we de bus in naar Uyuni! Die tour hadden we namelijk inmiddels maar geboekt bij een bureautje van Oasistours hier om de hoek, gezien de bureautjes uit La Paz niet meer reageerden op onze mail. Hopelijk kunnen we dus morgen compleet met spijkerbroek de bus in. Op deze laatste avond in Sucre hebben we bij Joyride een broodje kroket –ja heus- gegeten. Sucre was super! Bij het uitstippelen van onze route door Bolivia twijfelden we of we Sucre aan wilden doen maar we hadden het niet willen missen.

Maandag; de hele dag bussen naar Uyuni. Die spijkerbroek wilden we toch echt wel graag terug voor we om 9.00 uur de bus in moesten. Na navraag bij de receptie bleek niemand er wat vanaf te weten, omdat de was-service van de receptie een andere was dan die van de meisjes van de huishoudelijke dienst, de meisjes die ons hadden onderschept toen we richting receptie liepen met onze tasjes vol voer voor de wasmachine. Wisten wij veel. Na een hoop gehaast, ge-ren en tig verontschuldigingen waar wij niets voor kopen, was het echt tijd om naar het busstation te gaan. We hebben ons telefoonnummer genoteerd in de hoop dat de broek nog naar Uyuni zou komen per bus.
Om 9.00 uur ging de motor van de bus aan om 3 over 9.00 uur zag ik ineens een bekend gezicht met een wit plastic tasje. De spijkerbroek! Meisje en de Zuid Amerikaanse altijdtelaatvertrekken-mentaliteit, bedankt. Tijdens de busrit werden er regelmatig locals in- en uitgeladen en ze roken lang niet allemaal even erg naar bloemetjes en sommigen vonden het prettig om half op mijn schoot te komen zitten, maar ach, wij zijn nog steeds bij hen op bezoek en andersom dus we blijven vriendelijk. Asf.. asfel..asfalt? Nee, dat kennen ze hier niet. Al met al geen saai ritje dus. Om 19.30 uur waren we in Uyuni, mooi op tijd. Uyuni houdt echt niets meer in dan een dorpje met restaurantjes, hostels en tourbureautjes gericht op de tours en toeristen van de zoutvlaktes. Onderweg naar het hostel vertelde ik Mark welke kleren ik allemaal over elkaar wilde aantrekken tijdens de tour naar de zoutvlaktes omdat het er zo koud schijnt te zijn en ineens bedacht Mark dat hij wat was vergeten in de bus. Jawel, het zakje met de spijkerbroek. Wij snel terug maar de bus was al weg, naar het tankstation. Maar als we later terug zouden komen dan was ie er wel weer, zeiden ze bij het bureautje van de busmaatschappij. Dus wij na het eten weer terug en gelukkig troffen we daar de chauffeur, de bus en de spijkerbroek. Mark was helemaal blij, en ze leefden nog lang en gelukkig..

Dinsdag de 28e meldden we ons om 10.30 uur bij het tourbureautje voor de 3 daagse tour naar de zoutvlaktes. We werden opgehaald door de 4x4-jeep waardoor we de komende dagen door het gebied rondgereden zouden worden. In de jeep hoorden we ‘Oh, het zijn echt Nederlanders!’ en toen bleek dat we in totaal met 3 Nederlandse stellen waren; Remco & Lianne uit Scheveningen, Zora & Sebas uit Amsterdam en wij. Gezellig! Stop 1 van de dag was bij een treinkerkhof, wat niet veel meer inhield dan wat gestrande treinwrakken bij elkaar. Wel gek, want je vraagt je af hoe ze er gekomen zijn. Stop 2 was een zoutmuseum met beelden gemaakt van zout en veel souvenirkraampjes. Bij elke stop waren trouwens minimaal 8 andere jeeps vol toeristen want er is maar 1 versie van de tour dus iedereen heeft dezelfde stops. Erg toeristisch maar je kunt de tour niet overslaan als je in dit gebied bent omdat de omgeving en het landschap zo uniek is. Na het zoutmuseum reden we de zoutvlakte op. Heel bizar; zo ver als je kunt kijken is de vloer wit, je denkt dat je op sneeuw of ijs staat maar het is puur zout. Echt, we hebben het geproefd om te voorkomen dat ze ons in het ootje namen. Stop 4 was een hotel gemaakt van zout en daarna kwamen we bij Isla Inca Huasi wat een berg is met metershoge cactussen. Het waaide er enorm hard maar we hebben de kou en wind getrotseerd en het uitzicht vanaf op het eiland was super mooi. We konden oneindig ver kijken zonder iets te zien. Ter info; het is een eiland omdat de zoutvlakte vroeger oceaan was dus de enkele heuvels die er te vinden zijn noemt met eilanden. De chauffeur/gids, mister Bruno, toverde uit de achterbak van de jeep de lunch tevoorschijn en zo hebben we met zijn 6en aan een tafeltje van zout de lama met quinoa (plaatselijke soort van rijst) zitten verorberen. Het was lekker en met mayo en ketchup nog beter! Omdat we volgens de chauffeur overal zo traag waren, waren we een beetje laat en hadden we eigenlijk geen tijd meer om foto’s te nemen. Bij het instappen ontdekte Remco dat de jeep een lekke band had en zo hadden we ineens toch een half uur voor een fotoshoot op de zoutvlaktes. Op de foto’s in dat gebied is geen diepteverschil te zien omdat er door de uitgestrektheid geen ijkpunten zijn, wat erg grappige resultaten oplevert, zie de foto’s. Na de uitgebreide fotoshoot was de jeep weer in staat om ons verder te rijden en leek de chauf nog steeds haast te hebben. Waarom was ons achteraf een raadsel want na een uurtje rijden stonden we ineens al bij ons hostel voor de nacht. Het was erg basic maar gezellig en na een lekkere kippenpoot met friet en wat potjes kaarten kropen we met 5 dekens en ieder een slaapzak samen in een 1-persoons bed, in de hoop ondanks de kou –want het was inmiddels ongeveer -10 graden en aan kachels doen ze hier niet- toch te kunnen slapen.

Slapen is op zich redelijk gelukt. Zolang we stil in ons holletje lagen viel het mee met de kou. Stop 1 van deze dag was het dorpje San Juan, waar we in een winkeltje wat snacks konden kopen of konden plassen als we wilden. Een uitzichtpunt op een actieve, rokende vulkaan was de volgende stop. We maakten grapjes over dat het leek of ze achter een grote steen een rookmachine neer hadden gezet want het was maar een karig pluimpje en echt niets vergeleken bij de bulderende Bromo die we in Indonesie hebben beklommen. We reden langs veel mooie meren en het landschap was erg bergachtig en droog en heel uitgestrekt, heel mooi. Bij 1 van de meren werd er weer lunch geknutseld in de achterbak van de auto, deze keer pasta met een lekkere kipschnitzel, met mayo en ketchup natuurlijk! Bordje vol scheppen, plekje uit de wind zoeken en smullen maar, erg leuke ervaring zo. Wat wel gek was, was dat de chauf in zijn eentje in de auto ging zitten eten en nul interesse toonde in ons gedurende de hele trip en ook geen enkele poging ondernam tot contact ondanks dat wij hem wel vragen stelden over waar hij vandaan kwam etc. Rare snuiter. Later in de middag reden we langs nog meer meren en rotsblokken, waarvan 1 rots de vorm van een boom had. Volgens de chauffeur moesten we opschieten met foto’s maken omdat we nog ongeveer 3 uur moesten rijden tot het hostel maar plots, na ongeveer 15 minuten rijden, stopte hij de auto bij een gammel gebouwtje waarop ik voor de gein zei: “Oh jongens, we zijn er al!” En zo grappig bleek dat niet te zijn want dat was ook zo! Heel vaag en tot op heden weten we ook nog steeds niet of het allemaal wel juist is verlopen.. Toen zijn we zelf maar naar het rood met groene meer gelopen om de wilde flamenco’s te spotten. Dit was eigenlijk het meest indrukwekkend van de dag. Het hostel was zo mogelijk nog simpeler dan dat van de eerste nacht en het was veel kouder. De algemene ruimte was een vrieskist dus hebben we een vrije slaapkamer omgebouwd tot eetkamer en daar hebben we de avond gespendeerd, wat met een aantal wijntjes en potjes kaarten erg gezellig was.

Deze nacht was onverwacht prettiger dan de nacht ervoor want het was nog kouder maar we hebben prima geslapen en de bedden waren fijn. We moesten erg vroeg de jeep weer in omdat we voor 10.00 uur bij de grensovergang met Chili moesten zijn om daar de bus te halen naar het dorpje San Pedro de Atacama. We reden eerst langs het hoogste punt waar wij tot nu toe zijn geweest; 5300 meter boven zeeniveau. Helaas werd ik er kotsberoerd van, ondanks dat ik verder alleen in Cusco wat last heb gehad van de hoogte en verder heel de reis niet. Op dat hoogste punt bekeken we de geisers. Eigenlijk maar een bizar iets, van die natuurlijke gaten in de grond waar stoom uit komt gespoten. Buiten de stoom was ook een enorme rotte eierlucht waarneembaar, wat niet erg bevordelijk was voor mijn misselijkheid. Gelukkig had de chauf nog steeds haast en reden we snel verder naar de hotsprings, de laatste stop voor de grensovergang. Alleen Sebas heeft zijn zwembroek aangetrokken en lekker gebadderd in het vulkanische water met een temperatuur van 30 graden. De rest had niet zo’n trek om in zijn blote kont te gaan staan met -10 graden.. Mietjes he? ;) Toen we eenmaal wat afgedaald waren en bij de grensovergang aankwamen was mijn misselijkheid gelukkig snel over. Het grenskantoortje –een lemen hok in de middle of nowhere- was gesloten en Remco en Lianne hadden nog geen exitstempel in Uyuni gehaald dus dat was flink balen. Uit de andere jeeps waren er meer mensen zonder stempels dus het was even spannend maar na een half uur kwamen er 2 norse Bolivianen het kantoortje een half uur open gooien om wat stempels te zetten en toen was het wachten op de bus. Onze jeepchauf wilde er tussenuit peren maar we hebben hem tegen gehouden omdat niemand zeker wist of die bus uberhaupt ging komen en we niet achtergelaten wilden worden in dit niemandsland met -5 graden. Die bus die ons zou komen ophalen is nooit gekomen, daar voor in de plaats wel 2 6-persoons auto’s die toeristen kwamen droppen die daar begonnen met de tour richting Uyuni.We hadden al 1 van de 2 auto’s gestrikt voor onze groep nog voordat de pasagiers die er in zaten er uit waren. Deze chauffeur was stukken vriendelijker en hielp ons bij de douane van Chili in San Pedro. Toen onze tassen gecheckt waren, we met een busje in het centrum waren gedropt en we alle 6 een hostel hadden gevonden, hebben we ’s middags nog met zijn 6en geluncht en zijn we op zoek gegaan naar bustickets om zaterdag naar Salta in Argentinie door te reizen. Al snel kwamen we erachter dat die reis lastiger zou gaan worden dan gepland. Bij 1 van de 3 busoperators die naar Argentinie rijden, vertelden ze ons dat er in de bergen bij de grensovergang dusdanig veel sneeuw was gevallen de afgelopen dagen –want inderdaad, het is hartje winter hier- dat er al dagen geen voertuigen de weg op werden gelaten en dat de grensovergang ook gesloten was. Het vooruitzicht was onduidelijk, heel misschien zou er zondag een bus gaan maar daarvoor zouden we morgen moeten komen checken hoe de situatie en de vooruitzichten waren. Kak! Het dorp San Pedro is niet meer dan een stoffig, toeristisch, klein dorpje met wat hostels, winkeltjes en cafees dus niet bepaald de plek waar je ‘vast’ wil komen te zitten. We hoorden dat er mensen in het dorp waren die al 10 dagen op een bus naar Argentinie wachtten.. Hopelijk sneller beter nieuws voor ons! ’s Avonds kwamen we uit bij een bar zonder wijn (in Chili?!) maar met kannen bier en veel locals en lekkere pizza, waar we een super leuke avond hebben gehad met zijn allen. Sebas en Zora hadden inmiddels kaartjes geregeld voor een bus naar Argentinie die misschien morgen al zou vertrekken, maar misschien ook niet..

Vrijdag 1 juli (het is al juli jongens, de tijd vliegt!) hebben we vooral veel gekletst met de mensen van de busmaatschappijen om op de hoogte te blijven van de situatie. Sebas en Zora waren al weg en met Lianne en Remco hebben we de hele dag een beetje rondgewandeld en genikst. Toen we ’s middags uit een internetcafe kwamen, zag ik ineens Sebas op straat lopen. Wat bleek; ze zaten ’s ochtends op 9.00 uur paraat in de bus maar al snel kreeg de chauffeur een telefoontje met het bericht dat de grens niet open zou gaan vandaag. Helaas pindakaas. Het plan met die bus was nu dat alle pasagiers vanavond al hun exitstempel moest gaan halen tussen 20.00 uur en 21.00 uur en morgenvroeg om 6.00 uur zou de bus dan hoogstwaarschijnlijk toch vertrekken. Wij besloten kaartjes te regelen voor deze bus en stonden dus ’s avonds, na van het kantoor naar de buschauffeur, naar de douane en weer terug van de een naar de ander gestuurd te zijn, bij de imigratie voor de exitstempel en even later bij de buschauffeur om stoelen in de bus te reserveren. Het verliep vrij voorspoedig dus het zou erg prettig zijn als de bus morgenvroeg ook echt zou vertrekken. De rest van de avond op dezelfde manier gespendeerd als de avond ervoor, wederom een topavond met als klapper op de vuurpijl de eerste wedstrijd van de Copa America op tv; wat een sfeertje! Helaas afscheid moeten nemen van Lianne en Remco, tas ingepakt en hopelijk morgen naar Salta!

Om 5.45 uur stonden we bij de douane waar alle voertuigen die naar Argentinie wilden al in een rij stonden, klaar voor vertrek. Onze bus stond niet meer op de plek waar wij hem gisteren troffen en toen we aan een andere chauffeur vroegen of hij wist waar onze bus was, zei hij: “Zie je die lichtjes daar in de bergen? Dat zijn alle bussen die al om 5.00 uur zijn vertrokken!” Nee he, dat meen je niet! We liepen langs de rij voertuigen en schenen met Marks telefoon om een glimp van de naam van de bussen op te vangen. Gelukkig, hij stond er nog. Toen we eenmaal in de bus zaten en een beetje ingedommeld waren, startte om 6.30 uur de motor, en zo ook van alle andere voertuigen. Yeah, op naar Salta! Om ongeveer 10.00 uur kwamen we aan bij de grensovergang en ook die bleek open dus onze dag kon niet meer stuk. De rit was verder prima en het verschil in landschap, huizen en ontwikkeling was al snel zichtbaar. Veel groen, huizen van steen met westerse architectuur en goed geasfalteerde wegen en zelfs een snelweg. Om 20.30 uur waren we eindelijk in Salta, wat een avontuur weer zeg. Spullen gedropt bij het Backpackers Hostel en lekker gegeten met Sebas en Zora. Onze eerste Argentijnse steak met wijn was een feit, mmm!

Het is weer mooi geweest.. Over onze eerste indrukken en belevenissen in Argentinie lezen jullie de volgende keer. Mits jullie mij door massaal te reageren motiveren om snel weer de typmiep uit te gaan hangen natuurlijk! ;)

Dikke liefs,
Mark en Anne