Salta, Cordoba & Mendoza

Als je zelf in een supermarkt werkt waar het bieden van service zo ver gaat dat een klant het geld terug krijgt van een fles wijn die hij terug brengt omdat ie naar kurk smaakt terwijl het een fles met schroefdop is, is Argentinie een land dat veel van je geduld vraagt. Als alles van een lijen dakje gaat en je dus geen beroep op service hoeft te doen is het een mooi, fijn bereisbaar topland met lekker eten en goedkope wijn. Goed, laat ik beginnen bij waar ik gebleven was; Salta in Argentinie.

Zondag 3 juli, de dag na aankomst in Salta, hebben we heerlijk uitgeslapen om even bij te tanken. Geluncht met Zora en Sebas in een cafeetje waar een foto van Maxima in een oranje mantelpak aan de muur hing, hilarisch. De hele middag hebben we door de stad gewandeld via een park, het barretjesdistrict en de zondagse markt met zelfgemaakte ditjes en datjes. We zagen veel gauchos’s; mannen en vrouwen in mooie traditionele cowboykleding op paarden. Onze conclusie en eerste indruk over Salta is dat het een gezellige mix is van een Spaanse en een Franse stad met Zuid Amerikaanse invloeden. De pleinen hebben promenades, in de straten staan sierlijke lantaarns en er zijn veel winkelstraten, leuke cafeetjes en mooie kerken. Gezien men hier pas rond 21.30 uur bedenkt dat ze misschien eventueel wel eens zouden kunnen gaan denken aan het maken van de avondmaaltijd, hebben we tot die tijd bij het hostel siesta gehouden en daarna weer heerlijk vlees gegeten. Weer eens met zijn 2tjes gegeten, was lang geleden! Daarna hebben we in het barretjesdistrict bij een zogenaamde peña nog een wijntje gedronken. Een peña is een bar waar ze elke avond een dinershow hebben met traditionele zang en dans, erg leuke afsluiter van de dag.

De rest van de dagen in Salta hadden we hetzelfde ritme als de eerste dag en hebben we veel rondgewandeld, lekker gegeten en gedronken. Wat betreft het lekkere eten was de parillada por 2, mixed grill voor 2 personen, toch wel een hoogtepunt. Je krijgt hier namelijk in plaats van alleen een stukje beef, kip en een worstje ook wat exotischer materiaal zoals nieren, uier, hart, bloedworst, alvleesklier en dikke darm. De smaken waren goed alleen sommige texturen nogal bizar. Korrelig, blubberig, uiteenspattend.. Toen ik begon aan mijn bloedworst zei Sebas: “Bloedworst, dat is net alsof je je eigen korstjes zit te eten.” Gedaan met de eetlust. Verder hebben we de Hangover II in de bios gezien, een Australische jongen Jaimy leren kennen, op zoek geweest naar een autoverhuurbedrijf voor ons plan om met Jaimy naar de dorpjes Cachi en Cafayate te rijden en tot slot wat bezoekjes gebracht aan het kantoortje van vliegmaatschappij LAN om een vlucht te cancelen. De avonturen met LAN en onze autohuurtour willen we graag wat uitgebreider vertellen maar wat wil je eerst, het leuke of het stomme verhaal? Leuk is beter, dus ik begin met de roadtrip naar Cachi en Cafayate.

Er waren eens 2 Nederlanders, Mark en Anne, en een Australier, Jaimy. Anne en Mark ontmoetten Jaimy in het Backpackers Hostel in Salta en hadden hetzelfde plan; ze wilden graag naar de dorpjes Cachi en Cafayate in de buurt van Salta en liever niet met een georganiseerde toeristentour maar met de auto. Een van hen opperde het idee om met zijn 3en de kosten te delen van de autohuur en zelf te gaan touren. Wat een goed idee!
Op woensdag 6 juli hadden we een Volkswagen Gol –ja, zonder f- en vertrokken we richting Cachi. Mark reed en hij vond het geweldig want de hele weg was door de bergen en over een zandpad met kuilen en hobbels. De omgeving was prachtig! Echt heel erg mooi! Bergen, valleien, cactussen, rotswanden met bizarre vormen en kleuren en zandvlaktes wisselden elkaar af. Weer eens een feestje voor ons netvlies. Begin van de middag kwamen we aan in Cachi, een schattig klein dorpje met een pleintje en wat winkeltjes en that’s it. Na een lekker biertje in de zon zijn Mark en ik nog een wandeling gaan maken om nog meer te zien van de omgeving. ’s Avonds na het eten hebben we in een cafe een wedstrijd van de Copa America gekeken (het EK voetbal maar dan in Zuid Amerika, is sinds 1 juli bezig) en dat was erg leuk want de mensen zijn erg enthousiast en ehm.. temperamentvol! Zowel de supporters als de spelers, dus een fascinerend geheel.
Er scheen een tekort aan benzine te zijn in en rond Salta en gezien we de auto weer met volle tank in moesten leveren besloten we bij Cachi te checken of daar wel benzine was om vast bij te vullen. Gelukkig, daar wel. Na het tanken reden we donderdagochtend vroeg richting Cafayate. De wegen waren nog stoffiger en hobbeliger en de omgeving was zo mogelijk nog afwisselender en mooier. Ik vond het best spannend om door te bergen en op dergelijke wegen te rijden maar het was erg leuk om te doen; alles behalve saai! We lunchten langs de weg met een picknick op de hoedenplank en onder het genot van onze eitjes en broodjes jam keken we uit over de vallei. Het laatste stuk richting Cafayate werd weer asfalt en verschenen de wijngaarden langs de wegen. Cafayate is een van de belangrijkste wijngebieden van Argentinie en dus the place to be voor ons wijnliefhebbers. Eenmaal daar dropten we onze spullen bij hostel Route 40 en gingen we op weg naar de eerste wijngaard die we wilden bezoeken. Wijngaard Etchart lag 3 km van het dorpscentrum af maar gezien de omgeving was een wandeling helemaal niet erg. We kregen gratis en voor niks een rondleiding met uitleg over het proces van het wijn maken en natuurlijk een proeverij. Ruiken, spoelen, slurpen, en het was nog leerzaam ook. Na deze wijnfabriek bezochten we ook nog een wijngaard waar ze organische wijn maken, wijngaard Nanni. Leuk om te leren over de verschillen, en we vonden de organische wijn oprecht lekkerder! Dus ja, toen hebben we maar 2 flessen gekocht. Op advies van de gids gingen we ’s avonds eten bij een restaurantje dat een stuk buiten het centrum van Cafayate lag en waar volgens haar alleen maar locals kwamen, je je eigen fles wijn mee mocht brengen en waar ze het beste vlees van het dorp hadden. Ze had gelijk. Het was een barbeque in de muur aan de straat met daarnaast een partytent met wat tafeltjes en stoeltjes en inderdaad alleen maar locals. En het vlees.. zoals ze in Tilburg zeggen ‘veul vur wnig’ en lekker, niet normaal. Na het eten zijn we bij de hostelbar nog wat gaan drinken met 2 Amerikanen van onze kamer, die we inmiddels hadden gedoopt tot ‘Haar’ en ‘Bril’ gezien we hun namen niet wisten en ze beiden een aparte verschijning waren. Je kunt je voorstellen wat voor typische aspecten hun uiterlijk bevatte.

Vrijdag gingen we al weer terug naar Salta. De terugrit was nog steeds erg mooi en op asfalt dus dat reed lekker door. Onderweg zijn we nog bij wat bezienswaardigheden gestopt waaronder 2 enorme kliffen waar je in kunt staan, heel indrukwekkend. Je voelt je echt mini tussen die enorme rotswanden. Weer terug in Salta hebben we afscheid genomen van onze Gol en van Jaimy en ons nieuwe hostel opgezocht. Hostel Metzada was een appartement van een jong stel met een lieve hond met een relaxte huiselijke sfeer en erg schoon. Daar namen we de tijd om ons verder te buigen over ons avontuur met LAN... Zet je schrap.

LAN is de vliegmaatschappij waarmee we alle vluchten binnen Zuid Amerika van ons ronddewereldticket hebben en zo ook een vlucht op 15 juli van Calama in Noord Chili naar Santiago in Midden Chili. Vanuit Santiago wilden we dan de grens naar Argentinie weer over om door het midden van Argentinie naar Buenos Aires te reizen. Omdat we op de heenweg van Chili naar Argentinie al problemen hadden bij de grensovergang in verband met enorme sneeuwval, bedachten we dat het niet heel handig zou zijn om terug Chili in te gaan voor een vlucht met het risico dat we naar Chili of vanuit Chili weer vast zouden te komen zitten bij de grens. Met deze reden gingen we naar LAN om onze vlucht te cancelen; dan maar in Argentinie blijven en met de bus van het Noorden naar het Midden. We hadden onszelf er al bij neergelegd dat we mogelijk geen geld terug zouden krijgen voor de vlucht die we wilden cancelen, helaas pindakaas dan maar. Bij LAN zeiden ze dat we die vlucht natuurlijk mochten cancelen. Fijn, bedankt voor het begrip. ‘Maar, dat zien we als wijzigen van je ronddewereldticket want we moeten je een nieuw ticket geven dus daarom moet je een boete betalen van 125 dollar per persoon.’ PARDON?! Voor iets niet doen, voor iets teruggeven? Iets wat weer verkocht kan worden voor 800 dollar wat de huidige ticketprijs voor die vlucht is? Ach, dan kom je toch gewoon niet opdagen, denk je nu waarschijnlijk. Klopt, daar dachten wij ook aan maar helaas want dan is cancelen ineens heel makkelijk voor LAN: als je niet op komt dagen en dus een zogenaamde ‘no show’ hebt, cancelen ze de rest van de ronddewereldticket voor het gemak ook maar. Voor gratis natuurlijk. Ja, dan wel. Na nogmaals uitgelegd te hebben dat we de vlucht willen cancelen door weersomstandigheden was de reactie nog steeds ‘nee’. The computer says no. We hebben zelfs nog met de hoofdmaatschappij van ons ticket in Australie gebeld maar zonder resultaat. Die boete, daar moesten we ons maar bij neer leggen. Gelukkig had ook dit nadeel een voordeel, namelijk dat je voor het wijzigen van je ticket een boete betaalt maar dat je vervolgens meer wijzigingen aan mag brengen en dus ook vluchten toe mag voegen. Dus toen hebben we besloten om onze vlucht terug naar huis te verzetten naar een maand later.
NEE, grapje. Na lang bakkelijen besloten we naar het strand in Noord Colombia te willen. Op het kantoor van LAN in Salta lieten we deze optie uitzoeken en na een hoop gedoe stuurde de medewerker de aanvraag voor onze wijziging naar het hoofdkantoor. Wij gingen die dag erna door naar Cordoba maar dat was geen probleem want dan konden we het allemaal in Cordoba bij LAN afwerken. In Cordoba bleek al snel dat niemand op de hoogte was van onze situatie en er dus ook nog geen mail van het hoofdkantoor was geweest. Na de hele situatie uitgelegd te hebben en na een telefoontje met Salta was de mail er toch ineens wel. Maar helaas, de medewerker in Salta had een foutje gemaakt want LAN heeft helemaal geen vluchten naar Noord Colombia. Tja, jullie fout, regel het maar, was onze reactie. Helemaal in het begin van dit verslag haalde ik dus om deze reden het onderwerp ‘service’ aan want er was geen denken aan dat LAN het zelf op kon lossen want het ging gewoon niet, foutje bedankt, niks aan te doen. The computer says no. Onze frustratie nam toe en de creativiteit in onderhandelen nam af want ze zijn in Argentinie gewoon tot geen enkele uitzondering of service bereid. Na nog meer research voor een nieuwe bestemming besloten we naar een eiland aan de Braziliaanse kust te willen, omdat we gewoon een week naar de zon wilden en dit leek een van de weinig opties. Ja, dat kon wel. Mevrouw LAN keek in de computer en er was plek genoeg op de vluchten naar Rio, eindelijk goed nieuws. Oh nee, toch niet. In de klasse van ons ticket waren er geen stoelen meer beschikbaar. Kan ons dat schelen, dan doe maar een stoel in een lagere klasse. Nee nee, dat ging niet. The computer says no. Waarom niet is ons nog steeds een raadsel. Creatief zijn in een oplossing om toch op dat Braziliaanse eiland te komen was ook niet echt een van de sterke eigenschappen van de medewerkster. Toen bedachten we zelf dat we dan wel via Sao Paulo konden vliegen, toch? EINDELIJK, geboekt. Op 19 juli kunnen we via een tussenstop in Buenos Aires naar Sao Paulo in Brazilie, dan met de bus en de boot naar het eiland en dan zijn we daar de 21e. Op de 31e vliegen we weer terug naar Buenos Aires. En nu zijn we letterlijk en figuurlijk klaar met LAN.

Goed, inmiddels waren we dus in Cordoba, waar ons hostel (Las Heras) helaas erg tegen viel. Het stonk er naar rook en het was gewoon niet schoon. In de badkamer hing een bordje met iets in de strekking als ‘als je vindt dat de douches schoongemaakt moeten worden, zeg het dan even tegen iemand van de staff’. Cordoba zelf was een grote stad met weinig bijzonders. Op dinsdag 12 juli kwamen we er aan en hebben we de hele middag door de stad gewandeld. Een hele mooie kerk op het centrale plein en verder vooral veel winkelstraten maar niets was echt goed onderhouden of sfeervol. ’s Avonds hebben we in een tent op het centrale plein op groot scherm nog 2 wedstrijden van de Copa America gekeken wat gezellig was met veel enthousiastelingen om ons heen.

De andere dagen in Cordoba zijn we vooral bezig geweest met het gedoe met LAN en verder hadden we wel 1 hoogtepunt tijdens ons verblijf in Cordoba; de Copa America-wedstrijd Brazilie – Ecuador in het stadion. Op de valreep hebben we nog kaartjes kunnen kopen en het was het zeker waard. We zaten aan de lange zijde van het stadion en hadden goed zicht. Aan onze linkerkant zat een groep Brazilianen en rechts van ons een groep Ecuadorianen en het ging er steeds feller aan toe. Gezien we het dichtst bij de Brazilianen zaten gaf Mark me de tip niet té provocerend te zijn over het afgelopen WK, wat nogal gevoelig zou kunnen liggen. Het begin van de wedstrijd was nogal saai –zelfs ik als niet-voetbalkenner zag dat het een hoop gerommel zonder resultaat was- maar daar kwam aan het eind van de eerste helft verandering in. De uitslag was 4 -2 voor Brazilie en daarmee lag Ecuador eruit. De middelvingers en de liedjes en kreten die tegen elkaar over onze hoofden vlogen waren erg fel maar uiteindelijk ging alles en iedereen erg gedwee zonder problemen het stadion uit. Als Nederlander verbaas je je over deze gemoedelijkheid na een dergelijke wedstrijd en na de onvriendelijke kreten want in ons landje was het niet goed gegaan als er geen hek tussen de 2 fanclubs had gezeten. Erg leuke ervaring!

Op donderdag de 14e hebben we ’s avonds de nachtbus genomen naar Mendoza, blij dat we weg konden uit de uit de kluiten gewassen asbak die men hostel noemt en euforisch omdat alles met LAN geregeld was. De bemanning van de nachtbus had nogal moeite met de temperatuurregeling want het ene moment was het standje sauna en het volgende moment standje iglo. Verder een prima ritje!
In Mendoza hadden we het beste hostel so far, wat erg welkom was! Super schoon, huiselijk, fijne bedden en douches, vriendelijke staff en elke avond gratis wijn en een activiteit waar je aan mee kon doen. Hostel Empedrado, hoezee! De eerste indruk van Mendoza was ook meteen erg goed; wel een gewone stad maar veel sfeervoller dan Cordoba met veel lanen met bomen, straten met kinderkopjes, vriendelijke mensen, mooie pleinen en buiten dat is het de wijnhoofdstad van Argentinie dus dan kan er al weinig meer fout gaan. Na de stad verkend te hebben zijn we gecrasht bij het hostel en heb ik wederom gewerkt aan mijn titel als beste vriendin allertijden; we hebben weer een pot voetbal op tv zitten kijken. Met een glas wijn in mijn handen ben ik niet de beroerdste. ’s Avonds hadden we een wijnproeverij bij het hostel met een erg leuke vrouw als uitlegster en hebben we weer wat nieuwe weetjes opgedaan over wijn. “Ik kan je veel vertellen over wijn of je boeken laten lezen om kennis op te doen maar de beste manier om veel over wijn te leren is het gewoon veel te drinken.” Zijn wij het helemaal mee eens, mevrouw. Salud!

Zaterdagochtend deden we wat je op een zaterdagochtend hoort te doen: niet zo veel. Na een lekkere zelfgemaakte pasta als lunch zijn we zaterdagmiddag samen met Janneke (Duits) en Ines (Nederlands) uit het hostel meegegaan met een wijntour in het gebied Maipu, waar alle wijngaarden zijn. Als eerste bezochten we een grote moderne wijngaard met hele mooie kelders met enorm veel tonnen wijn. Daar als afsluiter o.a. een hele lekkere Malbec geproefd want ja, een wijngaard bezoeken zonder proeverij is als een Peruaan zonder panfluit; het kan wel maar het klopt niet. Onze 2e stop was bij een olijfolieproductiebedrijfje (scrabble!) waar het heerlijk rook en waarvan de uitleg erg interessant was. Ook hier sloten we af met een verrassing voor onze smaakpappillen die bestond uit brood overgoten met 6 soorten olie en zongedroogde tomaatjes en pesto. Genieten! Tot slot kwamen we bij een wijngaard waar ze de wijn net op een andere manier maken waardoor ook dit weer interessant was. Na de laatste proeverij van de dag zijn we terug naar het hostel gebracht waar we het wijn drinken voort hebben gezet en hebben we de dag afgesloten met een uitgebreide barbeque bij het hostel met meer vlees dan ons lief was. Mark was dikke maten met de barbeque-chef want na een paar stukken zaten de vrouwen vol en Mark als enige vent at vrolijk door. Was een super leuke dag!

Wat doe je zondagochtend om 11.30 uur als je in Argentinie bent? Precies, dan trek je de eerste fles wijn open en drink je die leeg voor je naar de supermarkt gaan voor de lunch. Een medewerkster van het hostel haalde ons over om met haar mee te doen en dat hebben we geweten. Met shaky knieen liepen we ’s middags over de markt te wandelen om nog wat laatste souvenirs op de kop te tikken. Op het plein deelden ze gratis pakjes rode wijn uit, het is echt ongelofelijk. En wij maar zeuren dat we na afgevallen te zijn in Azie nu weer aan het aankomen zijn. Tja.. gek he, met al dat gezuip. We hebben nog een stuk door de stad gewandeld en ’s avonds na het eten namen we de bus naar de bios om Harry Potter 7.2 te gaan kijken. Ik had er echt al super lang naar uit gekeken! Eenmaal daar bleek het hartstikke uitverkocht omdat het schoolvakantie is in Argentinie. Balen! Nou ja, dan in het hostel nog maar een wijntje drinken en proosten op onze laatste avond in Mendoza.

Dinsdag 19 juli versliepen we ons lichtelijk –heus niet doordat we de avond ervoor een beetje tipsy waren- en checkten we uit om vervolgens te beginnen aan onze trip via Buenos Aires en Sao Paulo met als eindbestemming eiland Ilha Grande aan de kust van Brazilie.
Nou, we kunnen alvast vertellen dat de trip lang en vermoeiend was maar dat het eiland het waard is. En dat caiprinha’s na de sloten wijn een leuke afwisseling zijn. Hoe het weer hier is? En wat we al gedaan hebben? Dat lees je de volgende keer!

Lieve iedereen, bedankt voor alle reacties op de vorige stukken en tot over 4 weekjes want dan zijn we al weer thuis!

Op z’n Braziliaans: Oooii!!
Mark en Anne