Saigon en Phnom Penh

Benodigdheden: makkelijke stoel, iets te drinken en iets te snacken en (voor sommigen) een leesbril.
Heb je even? Ja? Mooi. Maak je borstje maar vochtig! Het is namelijk vandaag de 18e en de laatste update was op de 9e. Dat is.. reken maar uit.. heel wat dagen die we bij te kletsen hebben. De vragen graag bewaren voor het vragenrondje als afsluiter.
De 9e hadden we prompt een dagje extra in Nha Trang, omdat we eigenlijk overdag met de bus naar Saigon wilden maar hebben uiteindelijk toch voor de nachtbus gekozen. We zijn naar Pagoda Long Son geweest, met een hele grote witte Buddha op de top. Een pagoda is overigens altijd een tempel zoals we die velen zien, waar je op blote voeten naar binnen moet, met een altaar met schaaltjes en kommetjes waar men eten op legt, met versiering en nepgeld en potten met wierook met daar achter een buddhabeeld. Same same but different, en zo ook deze. Hoewel, dit was minder een uitdragerswinkel dan de voorgaanden, straalde iets meer rust uit en had daardoor een fijne sfeer. Daarna de trappen naar het grote witte buddhabeeld beklommen. Onderweg zagen we een oud mannetje in een gewaad op een rode plastic cocacola-stoel die met behulp van nattevingerwerk iedere plusminus 5 minuten een soort kerkklok liet luiden. Zag er heel gek uit. De grote Buddha was super mooi en wit. We hadden eigenlijk vanaf het begin van de reis moeten turven hoe veel buddha’s we zien.. Amazing.
En toen, de nachtbus. Je kon niet wachten tot we die zouden beschrijven he? Leedvermaak is het beste vermaak en we bieden je weer de kans om smakelijk te lachen want het was wederom erg.. ongemakkelijk. De bus was schoon! Dat wel. Heel schoon en we kregen zelfs een flesje water en een schone deken. Ieder van ons had echter iets waardoor het voor beiden alsnog een horrorrit is geweest. Mark paste niet in de ligstoel/bedje en wist dus niet hoe hij moest liggen. Daarnaast is hij zijn oordopjes kwijt en kon hij geen muziek luisteren, waardoor hij gedwongen moest luisteren naar houtzagerij De Boomstam die zich 3 stoelen voor ons bevond en naar een asociale Aziaat die ook geen oordopjes had en gewoon zijn Vietnamese soort van Gordon-cd 3 keer hardop afspeelde en zelf na liedje 1 al sliep. Anne had het liefst het stuur overgenomen van Stef Stuntpiloot want wat een kapriolen zeg. Vol op de rem, inhalen in bochten, veel te hard rijden, tussen een bus en een vrachtwagen door willen rijden en ga zo maar door. Alle ingredienten voor een spannende aflevering van Wegmisbruikers waren aanwezig. En gewoon het gordijntje dicht doen en gaan slapen is dan voor Anne geen optie. Maar, we zijn heelhuids -en erg moe- aangekomen in Saigon.
Hotel in Saigon was prima, Happy Inn 2, in een leuk zijstraatje. Meteen maar aan het sightseeien geslagen en begonnen met het Independence palace; het paleis waar de minister tijdens de oorlog werkte en woonde. Vooral veel grote zalen met allerlei doeleinden en een erg indrukwekkende kelder waar allerlei oude materialen stonden zoals telefoons, typmachines en radio-apparatuur. We blijven het bizar vinden dat de oorlog in Vietnam pas in 1975 is afgelopen en dat wij nu lopen en zijn waar het zich allemaal heeft afgespeeld. We waren toch al op oorlogspad dus hebben aansluitend het oorlogsmuseum bezocht waar materialen en voertuigen zoals tanks, straaljagers, geweren en wrakstukken te zien waren en bovenal een grote fototentoonstelling. Indrukwekkende foto’s van oorlogsfragmenten –zelfs een waar de fotograaf vroeg of hij een foto mocht maken voor de soldaat het groepje mensen neer zou knallen-, moorden, agent orange en de gevolgen van alle gifstoffen waarmee de gebieden zijn beneveld. Echt vreselijke dingen zoals misvormingen en verbrandingen. Echt, heel indrukwekkend en verdrietig allemaal.
Zaterdag de 12e was zo ongeveer de meest bizarre dag van onze reis tot nu toe. ‘s Ochtends de bus in van TNK-travels (goede organisatie!!) voor onze trip naar de Cu Chi tunnels. We gingen door het voormalige oorlogsgebied (Cu Chi) met een gids en kwamen eerst langs een grote krater van een bom, en vervolgens langs allerlei vallen die men maakte voor de Amerikanen. Gatver, dan een mensenbrein zoiets kan bedenken. Voorbeeldje: je trapt op een val, valt erin en je valt op tig bamboosperen en het luik valt achter je dicht dus eruit komen is geen optie. Zulke hadden ze ook een maatje kleiner, waar je been geklemd en gespiest wordt. Heerlijk. Vervolgens liepen we richting de shootingrange waar je zelf kon schieten met oorlogsgeweren als je dat wilde. Mark wilde graag, Anne wist niet of ze dat wel durfde. Die AK-47 zag er wel mooi uit, vond Anne. Die doen? Kogels gekocht en voor Anne nog kon kiezen of ze wilde, stond ze naast Mark op de schietbaan met een geluidsdempende koptelefoon op en Mark had het geladen geweer al in zijn handen. Na 5 knallen zei de man die ons hielp: “Now you, you!” En hij lachte vermakelijk omdat hij Anne waarschijnlijk een aanstelster vond, gezien zij inelkaar gedoken en met haar handen op haar koptelefoon –alsof dat nog helpt- gillend toe stond te kijken. Hoppa, Anne wel hoor. BAM! Vette shit baaaas! Wat een kick is dat! Het ging allemaal heel snel en toen we weer onder de mensen kwamen, riep Anne tegen iedereen: “ I did it, I did it!” en wees daarbij richting de schietbaan. Was echt super vet! Na een lekkere gebarbequede maiskolf was het tijd om naar de tunnels te gaan. De tunnels warden gebruikt door de Vietnamezen om zich in te verplaatsen en zich schuil te houden. Ze maakten de tunnels extra smal zodat de Amerikanen die dik zijn door al dat fastfood –aldus de gids- er niet door zouden kunnen als ze een tunnel ontdekten. Wij mochten in de toeristentunnel, ofwel, een versie die iets minder smal was dat de echte. We gingen erin en het geeft in het begin een heel benauwend gevoel, alsof je in paniek raakt. Toen we geacclimatiseerd waren, zijn we door onze knieen gezakt en voorover gebogen en sommige stukken op handen en knieen door de 100 meter lange, benauwde, donkere en met luiken en vernauwingen ingerichte tunnels gegaan. Heel vet om te doen en nauwelijks voor te stellen dat mensen soms tot maximal 8 uur aaneengesloten hierin leefden. Tot slot van de trip mochten we tapioca proeven; een soort naar aardappelsmakende stengel die men at in de oorlog. Lekker! Echt een gave trip! In de bus terug vroeg de gids ons of we wilden helpen met het maken van het promotiefilmpje van deze trip, door op camera een aantal vragen te beantwoorden. Wij, uit een bus vol met ong. 45 toeristen. Wat een grap! Gezien we de beroerdste niet zijn, verleenden we uiteraard onze medewerking. Bij het reisbureautje kregen we inderdaad 3 vragen van een personeelslid en voor we in de gaten hadden dat het uberhaupt gefilmd werd, was het al klaar. Ze wilden ons als dank een lunch aanbieden. Tja, waarom niet. Als het karig was dan aten we daarna wel wat extra’s. We werden naar een hotel/restaurant gebracht en kregen een menu’tje voorgeschoteld, incl drinken, springrolls, heeeerlijke vis, spinazie met knoflook, rijst en fruit. We geloofden echt niet dat dit gratis was en vroegen dus om de rekening. “You should’t pay”. Ehm.. oke! En toen hebben we hardop zitten lachen. Heel lang. Hoe verzin je dit! Gratis luncchhh, heuj!
Na de lunch zijn we nog richting de grote Ben Thanh markt geweest; overdekte markt met alles wat je je kunt bedenken. Mark heeft er 3 onderbroeken van Tommy Hilfiger gescoord voor 5 dollar –Real brand! Yeah, sure.- en een t-shirt dat we meekregen in een plastic tasje van een keurslagerij in Sprang Capelle. Haha!
Onderweg naar onze avondmaaltijd hebben we nog even een heldendaad verricht. We liepen door een parkje en op een bankje zat/lag een stel te amandelhockeyen. Twee mannen liepen ons tegemoet en Anne zag dat ze de tas van het stel jatten. Gauw het stel aangesproken en Mark met de jongen achter de mannen aan gerend. Hoppa, tasje weer terug. Niets aan het handje.
Dit was onze laatste dag Vietnam, want morgen is het tijd voor Cambodja! Als afsluiter dus nog lekker Vietnamees gegeten en het land even samengevat. In steekwoorden: rijstvelden, landarbeid, punthoedjes, georganiseerde chaos, scooters, springrolls, buddha’s, same same but different, pho, oorlog, stug volk, straatverkopers, goedkoop bier en mondkapjes. Vietnam: Check!
Zondag de 13e om 8 uur ‘s ochtends de bus (Mekong Express, chill!!) in voor een rit van 6 uur naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Voor ons in de bus –uiteraard- twee oudere Vietnamese vrouwen die hun stoelen al in de ligstand hadden en al volop aan het kletsen en lachen waren met hun reisgenoten. En ja, ze hadden eten, en ja, ze rochelden. Maar gezien we dit redelijk gewend zijn hebben we een prima rit gehad. Mekong Express is een prima organisatie! En, na quasi onopvallende duwtjes tegen de stoel, deden de vrouwtjes die netjes rechtop voor ons. Ideaal. Ja kom maar door met die karaoke-dvd’s! Van ‘s ochtend 8 uur tot aankomst hebben we ervan kunnen genieten. Anne deed erg enthousiast maar tevergeefs. De Vengaboys zijn zo leuk! Maar niet om 8.30 uur ‘s ochtends in een bus met spleetogen. De grensovergang is ook soepeltjes verlopen. De vrouw van de busmaatschappij regelde alles en we hoefden alleen maar even te wachten. Toen moesten we nog even door de medische check waar de “dokter” achter z’n bureautje onbeschaamd met Anne ging flirten en wel met haar mee zou willen als Mark er niet bij was, maar we zijn geaccepteerd en mochten de grens over. Wat een lucky bastards.
Eerste indruk Cambodja/Phnom Penh: warm (35 graden), overal tuktuks –scooters met als aanhanger een zitcabine-, armoediger, op Pakistanen lijkende bevolking, minder chaotisch en vriendelijkere mensen. Wij de tuktuk in, natuurlijk veel te veel betaald want 1 ipv 2 dollar is genoeg, naar ons guesthouse Royal Guesthouse. Gezellig, schoon en goedkoop. De tuktukrit was erg leuk! Leuk om tussen alle andere scooters en auto’s te zijn en gereden te worden. Die dag verder niet veel gedaan. Naar de rivier gelopen en lekker gegeten en gewandeld en bijgekomen van de busrit. En tussendoor nog even 354 tuktukchauffeurs en 512 kinderen die iets willen verkopen van ons af geslagen. Dat valt wel echt op trouwens, super veel kinderen laat op straat om te bedelen of te verkopen en ook veel bedelaars die ledematen missen door mishandeling tijdens de oorlog hier. Heel confronterend.
Maandag de 14e zijn we naar het Wat Ounalom geweest, het Buddhistische hart van de stad. Een grote tempel met gebouwen eromheen waar de monniken wonen. In de tempel kwamen meteen twee monniken naar ons toe en begonnen van alles te vertellen, heel interessant en gaaf om me te maken. De monniken zijn hier ook echt in kledij: een soort oranje gewaad en een kaalgeschoren koppie en blote voetjes. Bijzonder om te zien!
‘s Middags zijn we naar het Royal Palace en de Silver Pagoda geweest (wilden we ‘s ochtends doen maar toen was de koning er dus was het niet open voor toeristen, hoe vet) . Het is een groot complex met in het midden een paleis in de bouwstijl van de meeste tempels (sierlijk en puntig dus) met een troon en kroonluchters, niet heel bijzonder. De Silver Pagoda is er weer zo een als velen, maar deze had veel vitrinekasten met beeldjes en zilveren platen op de vloer. Leuk om geweest te zijn. Daarna nog samen met een mannetje xilofoon gespeeld en Cambodjaans gegeten, yum!
Kak, het internetcafe waar we nu zitten gaat over 5 minuten dicht dus houdt het hier even op. Dinsdag zijn we naar het S21 Tuol Sleng museum en de Killingfields geweest, veruit het indrukwekkendste tot nu toe dus we vertellen jullie zo snel mogelijk hoe dat was!! Wel een mooie cliffhanger zo :D
Wij genieten lekker verder… en schrijven snel weer!
Liefs uit Cambodja!
Anne en Mark