Cameron Highlands en Perhentian Islands

Na smsjes met daarin “Wij willen een update! (x2)” en subtiele hints via facebook en skype van de
familie besloten we net om te beginnen aan de kluif. Kluif? Ja, een leuk verhaal brouwen over maar
liefst 18 dagen is best een kluif. We horen je denken ‘had je maar eerder moeten beginnen’, maar
ook als je reist heb je drukke tijden! Genoeg geouwehoerd.

Zaterdag 2 april was de reisdag van Kuala Lumpur naar de Cameron Highlands, het platteland
van Maleisie. Zoals jullie van ons gewend zijn geen vlekkeloze trip vandaag. Eerst met de trein
naar een station om met de taxi naar het busstation te komen en daar de bus te pakken naar de
eindbestemming. Op zich te doen, trein was prima maar de taxichauf vond het leuk om ons te
droppen op een busstation waar de bus die wij moesten hebben pas 5 uur later vertrok. “I can bring
you!” zei de chauf. Ja dat snap ik, maar zo zijn we niet getrouwd Sjef. Heel kinderachtig om ons
verkeerd af te zetten in de hoop dat we het hele eind met de taxi zouden gaan en hem zn weekomzet
zouden bezorgen. Wij dus een bus in naar een ander busstation, waar onze bus veel eerder zou
gaan. De mensen in de bus leken heel behulpzaam maar helaas had ook deze chauf andere plannen
met ons. Hij zette ons eruit bij een cafe van een maat van hem, zodat we bij hem bustickets zouden
kopen voor meer geld dan dat de tickets kosten op het busstation. Ook hier trapten deze domme
toeristen niet in. Weer een bus in naar het busstation, en eindelijk daar aangekomen bleek de bus
waar we de lange rit naar onze bestemming (Tanah Rata) mee zouden rijden erg comfortabel en dat
was erg welkom! De busrit was vervolgens dan ook prima. In het kleine dorpje aangekomen, vonden
we al snel een leuk hostel genaamd Father’s Guesthouse. Bij papa thuis is het altijd fijn dus hoe kan
het ook anders! ;) Het ligt bovenop een heuvel met een fijne binnenplaats en uitzicht op het dal.
Heerlijk, wat een rust en wat een fijne omgeving om even bij te tanken na het drukke KL.

Zondag meteen op countryside-tour. Nee, niet in een leren jack met slierten en cowboylaarzen.
In de Highlands zijn veel plantages dus daar zijn we langs getourd. Begonnen met een rozentuin
met 264 (gokje) soorten rozen en andere bloemen, gelegen op een berg en dus weer met prachtig
uitzicht over de plantages in het dal en op de andere bergen. De aardbeienplantage was de volgende
stop, helaas een bummer gezien ze aardbeien telen in een soort rekken en niet lekker op het
boerenland. De aardbeien waren wat zurig dus al met al gaan we in het vervolg gewoon weer
voor de Hollandsche aarbeien van de appie in de zomer. Anne had al een dag uitgekeken naar de
volgende bestemming: de theeplantage. Veldenveldenvelden vol met theeplanten, zo ver je kunt
kijken. Korte uitleg over hoe ze geplukt worden en toen een rondleiding door het fabriekje waar de
plaatselijke ‘BOH’-thee wordt klaargemaakt voor een heerlijk kopje leut. Daar weggaan zonder een
potje thee soldaat te maken en iets te kopen in de souvenirshop is onmogelijk.
Tijd voor de butterflyfarm. Wauw, wat een vlinders! Groot en kleurrijk. De farm was niet alleen
een vlindertuin maar ook een reptielenhuis met slangen, spinnen, schorpioenen, wandelende takken
ter grootte van je onderarm en enorme wandelende bladeren, kameleons en neushoornkevers.
De Oliemeulen kan er een puntje aan zuigen. Na allerlei angsten te hebben overwonnen door al
dat gespuis op onze lichamen te laten paraderen waren we al weer bij de afsluiter van de dag; de
bijenfarm. Dat je daar voor je lol heen gaat he. Dat deed Anne dan ook niet dus het bezoek aan deze
farm was van korte duur.

Maandag lekker wandelen, dachten we. Het was een route die ze hadden bedacht bij het hostel en
het zoueen rustige wandeling downhill zijn. Het duurde om te beginnen een uur voordat we het
begin van de wandelroute hadden gevonden, gezien de route wat verouderd is en de wegen nu
vernieuwd zijn. Het begin van de tocht liep langs een grote waterval en langzaamaan de jungle in.
Naarmate we verder liepen, werd het pad steeds smaller en meer begroeid en dit werd gevolgd door
ware hindernissen. Potver, wij op onze sneakers over rivieren, door modder, over boomstammen,
niet normaal. Tot overmaat van ramp begon de lucht te betrekken en rommelde het in de lucht;
jawel, onweer op komst. Ideaal als je midden in de jungle zit. De paden werden steeds modderiger
en stijler en Anne begon te roepen dat we vast verkeerd waren gelopen. Tja, je moet wat. Na 1,5 uur
survivallen kwamen we uit op een plantage en dat bleek het einde van de tocht. Fjeeww. Stiekem
vonden we onszelf heel stoer. Volgens de routebeschrijving a pleasant stroll downhill, my ass.
In de avonduurtjes in de Highlands hebben we inmiddels uitgezocht of we nog terug konden naar Thailand voor de duikcursus,
want dat wilden we graag. Het enige wat we echt gepland hadden voor die hele 6 maanden was
de duikcursus op Koh Tao. Na wat research bleken de treinrails kapot, bussen duurt bijna 2 volle
dagen en vliegen is echt te duur. Even zwaar balen dus! Na een avondje achter de pc en heel wat
gebrainstorm hebben we besloten om de duikcursus op de Perhentian Islands te gaan doen. Deze
2 eilanden liggen aan de oostkust van Maleisie en schijnen ook echt paradijs te zijn. We zullen zien!
Morgen die kant op bussen en boten! Tijdens ons brainstormavondje hebben we trouwens ook Vera
en Joris leren kennen, een Nederlands stel. Hij werkt een half jaar in Singapore en zij doet
onderzoek. Gezellig gekletst en een paar biertjes verder nodigden zij ons uit om bij hen te komen
logeren tijdens ons verblijf in Singapore. Echt super lief! Het scheelt ons de hotelkosten die daar best
hoog zijn, en het is fijner en gezelliger dan een hotelkamer! Ideaal!

Dinsdag de minibus in door de bergen –bumpyride!- op weg naar de kust om met de boot over te
steken naar een van de Perhentian Islands; Kecil. Betekent letterlijk 'de kleine'. Tijdens onze lunchstop
kwamen we ineens Lucy en Adrian tegen, het Engelse koppel waarmee we de tour naar Sapa in
Vietnam hebben gedaan. Zo grappig! We wisten dat zij ergens in Maleisie zouden zijn maar dit was
wel erg onverwacht, en erg gezellig!
De verdere busreis was verder net een kermisattractie, Mark stopte maar met lezen omdat het onmogelijk was
zijn boek voor zijn gezicht te houden en niet op je stoel heen en weer te vliegen, maar wel oke. De
boottocht –we verwachtten een ferry- was ietwat onstuimig, ahum. We zaten namelijk op een
speedboot, lekker tegen de golven in dus waren zeiknat en hadden zere konten van het geknal toen
we aan kwamen. Samen met Loes en Ad (zo noemen ze zichzelf maar dan met een Engels accent)
een simpel bungalowtje bij ‘Fatimah’ aan Coral Bay gekozen. Bij nader inzien wel heel erg simpel,
maar wel goedkoop. Die avond mochten we meteen het gevecht aan met een vriendje kakkerlak, die
verstoppertje speelde in de ritssluiting van Anne's backpack. Dit resulteerde in een oprecht boze Anne die de
kakkerlak terecht wees: “NEE, niet in mijn spullen meneertje!!” Waarop ze hem resoluut van dr tas
tsjoepte en Mark hem met een knal die sneller was dan hij zelf in de gaten had, dood mepte.
Problem solved. En inderdaad, overmorgen even een andere bungalow zoeken.
Een korte beschrijving van Perhentian Island Kecil: PARADIJS! Een klein eiland zonder wegen of
voertuigen (vooruit, 1 quad) met aan beide kanten van het eiland een strand. De ene kant heet Coral
Bay en de andere heet Long Beach, met elkaar verbonden door 1 pad –poging tot stoep- door de
jungle. Expeditie Robinson zou hier zonder problemen een boeiend seizoen op kunnen nemen. Als
je ’s avonds over die stoep naar de andere kant wilt lopen dan moet je met zaklamp en uitkijken dat
je niet op een grote (ong. 1,5 m lange) hagedis gaat staan want die wandelen daar vrolijk rond. Het is
er rustig en gemoedelijk, een lekker ons kent ons-sfeertje. De zee is turqoise en super helder en het
strand is wit met veel palmbomen en een bordje met ‘watch out! Falling coconuts!’ en dat is meteen
ook de enige ‘zorg’ die de mensen op dit eiland hebben. Warm water is hier out of the question en
stroom heb je tussen 19.00 uur en 7.00 uur. Bij het overdag naar de wc gaan heeft onze mijnwerkerslamp (zaklamp voor om je hoofd) al flink dienst gedaan. Lekker primitief en back to basic
maar echt genieten! Zowel aan Coral Bay als aan Long Beach zijn ongeveer 4 restaurantjes (plastic
stoelen en opklaptafeltjes) waar ze Anne’s naam al op dag 3 kenden en haar daar ook bij aanspraken.
En bij ‘de blauwe stoeltjes’ –want de kleuren stoeltjes is het enige waaraan je de restaurantjes uit
elkaar kunt houden- werkt een ladyboy met stoppels en een hysterische stem die zorgt voor
plaatsvervangende schaamte en veel hilarische momenten. En tot slot de eilandhuisaap Milo
bij ‘Moonlight’, het restaurantje waar we vaak lunchten, die rustig bij Anne op dr hand ging zitten en letterlijk schreeuwde om wat te eten als je aan je sandwich zat.
Echt, wat een sfeertje, wat een ultieme ervaring.

Onze eerste volle dag op het eiland hebben we doorgebracht door over het strand te wandelen en
informatie te winnen bij de 3 duikscholen die er zijn. Beetje balletje overgooien, zwemmen, eten en
drinken. En dan de keuze maken voor een duikschool he.. Jemig, het is hard werken hier. ’s Avonds
wordt het nog erger want dan moeten we na gaan denken of we kip, beef, inktvis of barracuda van
de barbeque aan het strand willen. En nee, we barbecuen niet zelf tot Marks teleurstelling, dat wordt
mooi voor ons gedaan. Al die engeltjes die zo nodig over onze tong willen piesen.. Gelukkig laten we
dat graag toe. Wat een leventje hier.
Het kiezen en inschrijven bij de duikschool van onze keuze (Quiver!) was wat minder ontspannen.
Het feit dat Anne officieel astma heeft, kwam meteen naar voren tijdens het invullen van de
medische verklaring. De instructrice die ons hielp, wilde dat we de dokter in Nederland belden en
hem vroegen om zwart op wit te tekenen voor goedkeuring en dit vervolgens te faxen. Potver,
wat een gedoe. De assistente en de dokter zelf aan de lijn gehad maar beiden hadden geen trek
om medewerking te verlenen. HELP! Wij terug naar de duikschool en gebabbeld met een andere
instructeur die ook de manager bleek te zijn. Hij wilde weten hoe Anne’s huidige astma-situatie was
en toen ze zei dat ze al zeker een jaar geen aanval meer heeft gehad, was hij tevreden. En wij dus
ook! YEAH!! Dan kan onze 3-daagse PADI Open Water Course bij Quiver over 1 nachtje slapen beginnen!! Per de eerste dag
van de duikcursus mogen we gebruik maken van de accomodatie van de duikschool en dus goedkoop
slapen aan Long Beach, weliswaar in stapelbedden maar ze sliepen prima en het was er schoon.
Budgetreizen, ole!

We hadden er super zin in, maar de eerste dag van de cursus was lang en zwaar. Veel theorie met
testvragen en meteen het water in met alles erop en eraan. Naar ondiepe stukken om daar allerlei
skills te leren zoals het uberhaupt ademen met de zuurstoftank om te beginnen. Regulator
(mondstuk) in, duikbril op en zakken maar. Hop, Anne ging weer naar het wateroppervlak en zei
stellig: “Nee hoor, dit gaat niet.” Alsof het zonder enige discussie gewoon onmogelijk was en
iedereen haar daar in het ootje aan het nemen was. Gelukkig nam instructeur Gary even de tijd voor
haar en toen ze eenmaal in de gaten had dat het prima gaat als je rustig door ademt, was het goed.
De tweede dag van de cursus voelde alles veel relaxte;, minder theorie en meer in het water. We konden inmiddels zelf onze materialen klaarzetten en aan doen en elkaar checken. Zo moet je bijvoorbeeld ook checken of de zuurstoftank van je buddy (=de ander, je duikt altijd in koppels en met een divemaster als gids) open staat. Bij de buddycheck zei Mark tegen Anne: “ Ik weet niet of je zuurstof open staat, ik voel het niet goed.” Ehm, pardon?! Haha! Samen even nagevraagd bij de instructeurs en klaar is Kees, klaar om te gaan. De tweede dag gingen we al wat verder weg en ook wat dieper, en hadden we wat meer oog voor de onderwaterwereld omdat het ademen al bijna automatisch ging en we gewend waren aan alle materialen aan onze lijven. En tja, dan is er niets anders meer over duiken te zeggen dan dat het echt super gaaf is! Je voelt je op visite in de wereld van de visjes en je ziet zo veel moois dat het bijna onwerkelijk is. Tot je met je knie op een rots knalt, dan weet je weer dat alles echt is en je niet met je 3D-bril in de Pandadroom in de Efteling zit.
We kunnen nu wel alle skills die we moesten doen hier uiteen gaan zetten maar dat zegt jullie waarschijnlijk erg weinig dus het zal weinig toevoegen. Voor degenen die echt nieuwsgierig zijn: duikbrilletje af en weer op, regulator weggooien en weer terugvinden, blijven drijven op hetzelfde niveau, stukken zwemmen met 1 hap adem etc. En zoals je snapt, alles onder water. Ja joh? Ja. Alles ging ons goed af, alleen Mark had wat moeite met het balanseren op hetzelfde niveau maar ook dat had ie zo opgepikt. Natuurtalentjes, al zeggen we het zelf! ;)
De tweede dag was voor Mark overigens iets minder prettig, gezien hij (denken we) bij het ontbijt een voedselvergiftiging heeft opgelopen. Gedurende de dag werd hij steeds beroerder en toen ’s avonds de gehele badkamer een nieuw kleurtje op de muren had gekregen –omeletgeel, tomaatrood, rijstwit- zakte het gelukkig weer en kon hij dag 3 redelijk hersteld beginnen.
De laatste dag van de cursus
weer 2 duiken gemaakt met de laatste skills en de theorietoets gedaan. Jaaa, we hebben het gehaald!
Op 9 april 2011 hebben wij onze PADI Open Water license (duikbewijs J) gehaald,
wat betekent dat we over de hele wereld met elkaar als buddy mogen duiken tot max. 18 meter diep. Tijdens de cursus hebben we al veel mooie vissen en koraal gezien, maar nu mogen we zelf zonder alle verplichte skills, heerlijk! Super! Onze klasgenootjes Arnoud&Agathe (Frans stel, 39 en 34 jaar, heel grappig) en Simon (jonge, stille kerel uit Denemarken) hadden het ook gehaald dus iedereen was euforisch. Ter afsluiter samen gegeten ’s avonds. En natuurlijk stonden we na de drukke, intensieve maar super goed verzorgde cursus van onze instructeurs Jim en Tom te popelen om onze eerste fundive te maken, dus die hebben we meteen vast gelegd voor de dag erna! Nee, we zijn het nog lang niet beu!

We zijn verkast naar een bungalowtje van Rock Garden Resort met eigen badkamertje, fijn bed, balkon en seaview aan het eind van Long Beach, heel fijn. In de dagen na de cursus hebben we ons mee laten voeren in de gemoedelijke sfeer van het eiland en dus rustig aan gedaan en nog 2 fundives gemaakt naar 2 verschillende divesights. Toen we met de boot op weg gingen naar de divesight van de eerste duik (Temple, supposed to be the best), was de zee zo wild dat het anker vliegles kreeg en dat was best ehm.. gevaarlijk. Niet prettig om een anker op je af zien te komen. De divemasters hadden dit ook in de gaten en besloten een andere sight te kiezen (Tanjung Basi), maar ook die was mooi, super veel sealife gezien en stiekem 18.1 m diep geweest. Ssst, tegen niemand zeggen. Het gaf echt een enorme kick om nu echt te kunnen duiken en niet meer de leerling te zijn. Fundive 2 was poging 2 om naar Temple te komen, dit keer met meer succes. Temple is een rots in de vorm van een tempel –wat een toeval he?- onder water, waar je omheen kunt zwemmen en kunt speuren naar sealife tussen en onder de rotsen, erg leuk om te doen. Helaas tijdens de cursus en de duiken geen schildpadden of haaien gezien! Daarom op onze laatste dag op het eiland besloten om een uurtje te gaan snorkelen in de hoop nog wat te zien. En jawel hoor, ongelofelijk. Nog geen 5 minuten zwemmen voorbij de pier bij het strand Long Beach zag Anne ineens 3 haaien langs zwemmen. Hoe bizar! We zijn best dichtbij gekomen, ongeveer armlengte afstand, echt gaaf! Verder zat er nog veel meer mooi visgespuis en was de visibility erg goed dus we hebben op een fijne manier afscheid genomen van (de onderwaterwereld) van de Perhentians J. En daarmee ook van Maleisie!
Maleisie was veelzijdig, relaxt, lekkere noodles, goed bereisbaar en erg vriendelijke mensen. Echt een
aanrader!

Donderdag de 14e was de reisdag naar Singapore. Eerst met de boot –net zo nat als op de heenweg-,toen met de taxi en vervolgens met de nachttrein. We kwamen om 14.00 uur aan op het treinstation
vanaf waar we om 21.00 uur de nachttrein in gingen. Best lang wachten dus. Gelukkig hadden ze er een ‘kantine’ met goedkope kipburgers en noodles en hadden we allebei een goed boek en een stok
kaarten. Gewapend met deze middelen, zaten we onze tijd uit. Begin van de avond kwam meneer Steven nog bij ons zitten; een man uit Zuid-Maleisie die leraar Engels en Geschiedenis en vooral erg nieuwsgierig is. Op de foto en facebookgegevens uitgewisseld, kan de beste man weer zeggen dat hij leuke westerlingen als vrienden heeft. Ieder z’n pleziertje.

En de nachttrein was... hemels! Of toch niet? Dat komt over een paar dagen, zodat jullie eerst Maleisie even kunnen laten bezinken.
Voor jullie idee: vandaag is onze laatste dag in Singapore, morgen vliegen we naar Medan in Indonesie. We zijn echt heel benieuwd naar Indonesie en hebben veel afwisselende dingen op het program staan!
We beloven bij deze dat het de volgende keer wat minder lang stil blijft aan de overkant! Echt!
En de volgende keer als ons verslag je mailbox weer heeft gevonden, storten we je hart vol met het
allerliefs uit.. Indonesie!

Nou, reageer ze!! En vrolijk Pasen! Neem een paasei op ons!

Lieve groetjes,
Mark en Anne