Sumatra en Java

Sumatra & Java, Indonesie
Dit jaar hebben wij Tilburg Zingt en Koninginnedag ingewisseld voor Orang Utans en vulkaantje klimmen. Natuurlijk hopen we van harte dat jullie je ook zo vermaakt hebben. ;)
Na het lachen om de psychotische Amerikaan in het vliegtuig naar Medan en daar veilig aangekomen te zijn, kwamen we in het centrum tot de eerste indruk van deze stad: grauw, vies en ongezellig. Gelukkig was ons plan om zo snel mogelijk een tourtje naar het junglegebied van Sumatra te regelen en om hier dus zo snel mogelijk weer weg te zijn. Nu al een goede keuze. Met de backpack op en springend over de gaten (1 meter diep, gevaarlijk!!) in de stoep langs de hele drukke grote straat vol scooters en busjes kwamen we een man tegen die ons een hotel wilde laten zien.’ No like no pay’, and that’s what we like. We kwamen wonderbaarlijk genoeg uit bij een klein en gezellig guesthouse genaamd ‘Angel’. Hele aardige mensen waarbij we meteen een tourtje naar Bukit Lawang (gateway to the mountains) hebben geboekt voor de volgende ochtend, om daar de’ mannen van het woud’ te gaan spotten.
Donderdag de 21e heeft de busrit naar Bukit Lawang de eerste grauwe indruk van Medan/Indonesie helemaal goed gemaakt. Afgezien van de kamikaze-fratsen van de chauffeur was de omgeving prachtig. We passeerden rijstvelden, palmen, bananenbomen, rubberbomen, cocosbomen, bamboobomen, van hout geknutselde hutjes en vrolijke mensen. Af en toe lag er een slapende hond op de weg -en gezien je die niet wakker mag maken moesten we daar netjes voor remmen- of stak er een horde koeien over. We beseften dat dit land een enorm hoge Conimex-factor heeft. Aangekomen in Bukit Lawang werden we opgepikt door Ali G, onze amusementsman van de dag. Niet alleen hij maar iedereen bij het hotel Bukit Lawang Inda was super aardig, grappig en geinteresseerd. ‘Goedemiddag, hoe is het met jou, lekker eten niet betalen, apen in de boom!’ En even later bleek dat menig Indonesier wel wat Nederlandse oneliners kent en dat er zelfs overeenkomende woorden zijn! Asbak, koelkast, handdoek, ze gebruiken het allemaal in het Indonesisch! Bij het hotel, simpel maar schoon, hebben we Wiep en Rianne ontmoet. Samen over de loopbrug naar het dorp en dat bleek een hele onderneming want het krioelde er van de lokale scholieren die nog nooit een westerling hadden gezien en dus allemaal met ons op de foto wilden en ons even aan wilde raken. We hebben ons rot gelachen en voelden ons net Kate en William. Met Ali G, Wiep en Rianne de rest van de middag gespendeerd en op een uitkijkpunt op de berg wat gedronken, althans Anne dan, want Mark mocht achterop de scooter naar de pinautomaat die 10 km verderop was en gezien we daar onze eerste tropische bui inclusief onweer meemaakten, was Mark pas 2,5 uur later (zeiknat) terug. ‘Wat ben je nat en koud!’ ‘Maar het was heel mooi!’. ’s Avonds kwamen de gitaren en het liedjesboek tevoorschijn en hebben we onder het genot van een biertje als een stel volleerde hippies gezongen tot het echt tijd was om te gaan slapen. Ze kenden zelfs Guus Meeuwis en Krezip, echt heel vreemd om dat in de jungle op Sumatra uit volle borst te zitten zingen samen met een stel Indonesiers want ook zij kenden de tekst. Of ja, ze deden een goede poging tot. Gezellig!!
De volgende ochtend begon onze tocht door de jungle met gids Yen en zijn assistent die we hebben gedoopt tot Frits omdat we nog steeds niet weten hoe hij heet. En zo liepen er 2 Sloveense dames, een Ijslandse jongen en 4 Nederlanders door de jungle op zoek naar Orang Utans. Het was weer een heerlijke hikingtour met veel geklim en geklauter maar deze keer konden we ons vast houden aan de dikke bamboostammen en anderen takken en ons naar beneden werpen als Tarzan & Jane als het voor springen te hoog was. Na even lopen, zagen we andere mensen op een open plekje omhoog kijken. We bereidden ons voor, keken elkaar aan en keken tegelijk omhoog de richting in waarin de andere mensen ook stonden te kijken. Ineens stonden we letterlijk oog in oog op nog geen 10 meter afstand met een wilde orang utan met haar baby. Wauw, wat een adrenaline krijg je daar van! Wat een prachtbeesten en wat gaaf om mee te maken! Na een tijdje kwamen we er weer een tegen, de grote man van het stel. Wat een klabatser! Zijn vriendin kwam ook nog even kijken en samen zwierden ze weg, het bos in. Een stuk verderop kwamen we Jackie met haar baby tegen, een vrouwelijke orang utan die opgegroeid en verzorgd is door mensen en daarna is uitgezet. Om die reden was ze niet verlegen of bang en kwam ze er dichtbij. Ze poseerde zelfs en ging gekke bekken trekken en koprollen, echt hilarisch! Zo bizar hoe die beesten in bewegen en uitdrukkingen op mensen lijken!
Eindelijk tijd voor een fruitbreak! Doe ons maar wat verse passievruchten, mm! Toen we die aan het ontleden waren en ontdekten dat ze super lekker zijn, riep onze Frits dat er apen aan kwamen. Mina (agressief en ondeugend) met baby en Jackie met baby hadden ook wel zin in een fruithapje. Frits gaf hen wat bananen maar de boom waarin Mina zat knakte om waardoor ze Frits een duw gaf en er ‘MOVE MOVE!!’ werd geroepen. In mum van tijd zaten de apen op de boomstam waar wij net zaten ons fruit te verorberen. Oke, dan maar een paar foto’tjes schieten en hopen dat de lunchpauze niet lang meer duurt. Klinkt gek, maar het was echt een kick om praktisch gezien aangevallen te worden door wilde apen!! Zoals we hoopten liet de lunch niet lang om zich wachten en hebben we lekkere nasi goreng met de handjes gegeten midden in de jungle. De rest van de middag nog veel geklommen en gelopen en ter afwisseling nog een andere apensoort gezien, de Thomas Leafmonkey, met een hele leuke vetkuif. Eind van de middag kwamen we moe maar voldaan aan bij het kamp waar we de nacht gingen doorbrengen. Midden in de jungle in het dal aan de rivier met aan de overkant apen in de bomen. Onze slaapplek was een stuk zeil op de grond, matjes en een stuk zeil op 2 stokken als dak. Het leek meer voor ons gevoel opgebouwd te zijn want in feiten lagen we gewoon in de buitenlucht tussen alle plantjes en insecten. Eerst even gebadderd in de rivier en toen met zijn allen gegeten en spelletjes gedaan. De nacht is achteraf gezien erg meegevallen, gezien we verwachtten dat we gewoonweg niet zouden slapen. Af en toe werden we wakker van een zere rug, stijve nek of slapende arm maar dat was een kwestie van even omrollen en verder slapen. We survived!
Wakker worden, van je matje rollen en midden in de jungle aan de rivier je wake up-theetje drinken, wat een uniek gevoel is dat. Gelukkig stond er voor dag 2 van de tour niet zo veel actiefs op het programma; naar een waterval klimmen langs de rivier en daarna terug naar het hotel raften. De waterval was niet spectaculair, beetje zonde van alle gestoten tenen en bijna vallen op de weg over de rotsen en door de rivier erheen. Het raften was super! Met zijn allen in een rits banden die aan elkaar gemaakt waren, de stuurman voorop en gas geven! Op dag 1 hebben we 7 uur gezwoegd door de bergen en de jungle en nu met de raft waren we in een half uur weer terug bij het hotel. De rest van de dag hebben we zoals je zult snappen helemaal niets meer gedaan behalve onze spierpijn welkom geheten in onze benen. En we wensen u een fijn verblijf.
Onze gids Yen was vandaag ook jarig en die vierde zijn verjaardag bij het hotel met nog meer gitaren, nog meer brullende Indonesiers en nog meer bier. Wat een belevenis! Toen alle liedjes gespeeld waren, was het tijd om naar de lokale discotheek te gaan en dat hebben we geweten. Het was er heet en vol en het manvolk was brutaal en kon de handjes niet thuis houden. Hierdoor was ons bezoekje van korte duur, maar we hebben het weer meegemaakt!
De 24e hebben we ons door de rijkelijk vloeiende alcohol van de vorige avond verslapen voor de bus. Zonder ontbijt de bus in dan maar, op naar Lake Toba. Lake Toba is een groot vulkanisch meer met een groot en authentiek eiland met veel dorpjes, waar we voor 2 nachten heen gingen. De busrit was best zwaar want dit was een van de meest enge ritjes die we tot nu toe gehad hebben, met de meeste abrupte remacties en inhaalpogingen op onmogelijke momenten. Echt heel fijn als je een kater met de hoofdletter k hebt. Het allerleukste was dat Tika, een sloveense vrouw van 62 jaar die bij ons in de groep in de jungle zat, de grootste kater had en we voor haar na een uurtje rijden al moesten stoppen zodat ze even lekker kon gieren, nekken, spouwen en spugen. Vanaf toen noemden we haar tankende Tika. Nog net op tijd de laatste ferry op naar het eiland –wacht eens, zou de chauf daarom op het laatste 100 km per uur door de haarspeldbochten hebben gereden?- en hotel Samosir Cottage verblijd met ons bezoek. Het meer en de omgeving is prachtig! Heel groen, bergachtig en rustig en de huisjes zijn heel mooi met puntdaken en beschilderingen en de mensen zijn wederom erg aardig.
De eerste dag op het eiland hebben we eindelijk lekker lang uitgeslapen en rondgewandeld in het dorpje (Tuk Tuk) waar we verbleven. Dat de omgeving prachtig was, hadden we al gezegd he?
De tweede dag op het eiland –de tijd vliegt!!- hebben we een scooter gehuurd om de hele dag over het eiland te touren, gezien het net zo groot schijnt te zijn als heel Singapore. We zijn fan van de huisjes met de sierlijke puntdaken en de beschilderingen, ze zijn erg authentiek en het geeft een Efteling-gevoel! In een van de dorpjes was een plek genaamd de Stone Chairs waar de koning vroeger mensen gevangen hield, onthoofde en vervolgens op at dus daar hebben we even een kijkje genomen. Het was niet veel meer dan een paar stenen in een kring maar het idee van wat daar gebeurd is is niet zo prettig. Verderop hebben we een museumpje gezien met klederdracht en gebruiksvoorwerpen van vroeger en toen we daar uit kwamen zag Anne een lokale school en was ze zo vrij om te vragen aan een van de leraressen of we even mochten kijken. Ja natuurlijk mocht dat, kom maar mee naar klas 3. “Hello!!!” Allemaal kinderen in kostuum achter ouderwetse schoolbankjes en een groot krijtbord voor in het lokaal. Heel leuk om een kijkje te mogen nemen! Ons eindpunt van de dag waren de hotsprings op het eiland; hete baden van water uit de bergen verwarmd door de vulkanische grond. Helaas konden we niet in een natuurlijke hotspring maar wel in een zwembadje gevuld met dat water, hoog op de berg. En hot was het! Maar wel lekker ontspannend. Snel de scooter weer op om te beginnen aan de 1,5 uur durende terugrit naar het hotel want de lucht werd al donker. Gelukkig hebben we het er op een paar druppels na droog vanaf gebracht! Onderweg moesten we nog even tanken en dat werd de schrik van ons leven. Uit het niets sprong er een poedelnaakte, met modder en bloed besmeurde man voor Anne’s neus en begon hard te schreeuwen waardoor we zagen dat ook zijn mond vol bloed zat. Hij blokkeerde onze weg, ging dicht voor ons staan, op onze scooter zitten en bleef druk schreeuwen en wijzen naar ons en onze benen. Anne had haar Birkenstock-slippers aan, maar om daar naar zo’n stampij om te maken.. ;) We schrokken best en vooral omdat ze man zo vies was en we bij god niet wisten wat voor ziektes hij bij zich droeg. Een man uit het dorpje kwam naar ons toe en hield de gek min of meer tegen, waardoor we weg konden komen. Vol adrenaline en ongeloof van wat er net was gebeurd zaten we op de scooter. Wat een extreem psychotische dorpgek! Enfin, gauw vergeten. Op het scootertje zijn we wel wat ehm.. verkleurd, waardoor de locals bij het hotel ons ‘Blanda Goreng’ noemden, wat ‘gebakken Hollander’ betekent. Is weer eens wat anders dan kaaskop! Tot zo ver Sumatra, morgen op doorreis via Jakarta naar Yogjakarta op Java!
Woensdag de 27e zijn we met de ferry naar het vaste land gegaan, wat zo vroeg op de ochtend al niet helemaal goed ging, gezien niemand wist hoe laat de ferry ging en we een taxi gereserveerd hadden om 9 uur. Uiteindelijk kwam de ferry rond 8.40 uur en waren we om 10.15 uur op het vaste land. Gelukkig hecht men weinig waarde aan tijd en konden we gewoon een taxi in. De rid naar het vliegveld begon oke maar werd steeds spannender en eindigde net zo onverantwoord als de heenrit naar het eiland. Het vliegveld van Medan was echt een lachtertje. Inchecken bij een vrouwtje achter een bureau met een enorme veel te oude omputer en onze baggage die we inleverden werd bij een groepje tassen achter dat bureau gezet. Die zien we nooit meer te-rug! Zo voelde het althans. De vlucht naar Jakarta met Lion Air was prima. Het was niet ons plan om in Jakarta te blijven, gezien we daar alleen maar slechte verhalen over hebben gehoord in de zin van dat het ongezellig, grauw en niet de moeite waard is. Dit ondervonden we meteen tijdens de taxirit naar het hotel dus besloten inderdaad om de volgende ochtend meteen de trein in te gaan naar Yogjakarta. Zo gezegd, zo gedaan!
Donderdag vroeg naar het treinstation, gezien tickets boeken via internet onmogelijk is en je die dus nog moet zien te bemachtigen op de ochtend dat je gaat. Gelukkig ging dit prima en hadden we een fijne, vrij luxe trein met prima stoelen en obertjes waarbij je je lunch en wat drinken kon bestellen. Het voordeel aan overdag zo lang reizen met trein of bus is echt dat je zo veel ziet van het land en vooral plekken waar je normaal niet komt. Naast de mooie stukken natuur die hoog scoren op de schaal van Conimex hebben we ook veel hutjes en krotjes gezien en ontzettend veel hopen vuilnis. Erg aandoenlijk om kinderen vrolijk te zien spelen en vliegeren tussen die troep en rotzooi. Eigenlijk heeft een mens maar zo weinig nodig om gelukkig te kunnen zijn, en dat zie je hier beter dan ooit. Ondanks de armoede en de troep zijn de mensen zo vrolijk en vriendelijk en dat maakt je erg bewust van hoe oneerlijk het is dat er in de westerse landen zo veel geklaagd wordt om niets.
In Yogjakarta hebben we gekozen voor Metro Guesthouse, het hotel waar Mark met zijn studiereis 3 jaar geleden ook geweest is. Toevallig!
Vrijdag een dagje toerist uithangen in Yogja en de hotspots bekijken. Op iedere meter wordt je aangesproken door een meneertje met een fietstaxi die vraagt ‘transport?’, waarop wij heel trots zeiden dat we gezond en jong waren en wel konden lopen. Eenmaal aangekomen bij het paleis van de Sultan bleek deze dicht, gezien het vrijdagmiddag is en de Moslims dan binnen. Verrek, hoe konden we het vergeten. De rest van de dag heeft vooral uit pogingen tot sightseeing bestaan, gezien het feit dat er niks, maar dan ook echt niks, staat aangegeven in de stad en dus zelfs niet de toeristische attracties. We hebben gezocht naar een vogeltjesmarkt maar die niet gevonden. De grote markt hebben we wel gevonden maar ook die was voor de helft dicht omdat er gebeden moest worden en het Vredeburg museum vonden we na lang zoeken en toen we eigenlijk al op de terugweg waren. Helaas vonden we het om 10 over 4 en was het om 4 uur dicht. Door al dat gewandel hebben we wel veel van de stad gezien maar helaas niets van binnen! De stad zelf is ook niet super sfeervol maar we snappen dat het leuk kan zijn voor een dagje sightseeing, als je alles kunt vinden en als het open is tenminste. Eind van de middag alle uitlaatgassen van ons af gespoeld in het zwembadje bij het hotel, heerlijk! Morgen vroeg op want de zonsopgang bij de tempel Borobudur schijnt echt de moeite waard te zijn maar daarvoor moeten we wel om 5 uur de taxi in! Ach, je bent jong en je wilt wat!
Sjef van de ophaaldienst stond inderdaad om 5 uur te wachten bij ons hotel. Voorzien van ontbijt in een doosje stapten we de auto in, in de veronderstelling dat we nu snel naar de Borobudur zouden rijden om te zonsopgang niet te missen. Maar nee, we gingen eerst nog wat andere mensen ophalen, tijd zat. Onderweg zagen we de Merapi, een vulkaan die vorig jaar nog is uitgebarsten, en passeerden we het getroffen gebied. Natuurlijk indrukwekkend maar we waren vooral benieuwd naar hoe de chauf ging regelen dat we de zonsopgang nog konden zien gezien het al half 6 was geweest en het al praktisch licht was. Eenmaal bij de Borobudur zijn we meteen omhoog gesneld in de hoop nog wat op te vangen van waar we voor kwamen. Snel de trappen op en op het hoogste punt speurden onze blikken naar de opkomende zon maar we zagen niets. Mist. Geen hand voor ogen. Potverdikkeme is een bescheiden woord voor wat we toen voelden. De tempel was mooi, dat kunnen we niet ontkennen. Het is zo’n soort als in Angkor Wat in Cambodja maar deze was weer heel eigen met veel buddha’s en bewerkingen en mooie stupa’s. Helaas zagen we dit nog niet echt het eerste half uur want toen waren we vooral aan het balen. Wat achteraf een heel groot voordeel blijkt van het vroege arriveren is dat we het eerste half uur rond hebben kunnen lopen zonder om de 2 minuten te worden vastgelegd door 1 van de 148 mobiele telefoons die aan het eind van de ochtend een foto van ons in hun album hadden staan. ‘Miss, mister, can I take picture with you?’ In het begin is het grappig maar als je geen meter meer kunt lopen zonder dat ze dit vragen en dat als je niet reageert ze gewoon een foto in je voorbijgaan maken, wordt je er redelijk chaggerijnig van.
Na de Borobudur gingen we naar de Prambanan, een andere historische tempel. We dachten dat de tempel en het complex er omheen de toeristische attractie was maar we vermoeden dat er een ingang is voor locals waar ze een extra kaartje kunnen kopen voor ‘de westerlingen’. Voor we de tempel bereikten hadden we al heel wat schoolfoto’s gehad –er waren inderdaad schoolreisjes op zaterdag- en eenmaal bij de tempels hebben we net iets te hard, zodat iedereen het kon horen, gevraagd of we eerst even de tempel mochten bekijken voor we weer mee op de foto gingen. Gelukkig, dit mocht. De tempel was leuk, maar een beetje same same but different. We zijn een beetje verwend geraakt door Angkor Wat misschien. Na nog wat leuke kiekjes hebben we lekker geluncht bij een vrouwtje die voor ons ging kokerellen in een minikeukentje en eenmaal weer terug bij het hotel hebben we de hele middag niets meer gedaan! Moe!
Zondag zijn we met de bus opgehaald om naar de Bromo vulkaan te gaan, helemaal in het oosten van Java. We hadden deze trip geregeld bij Harry de touroperator, die ook onze taxi heeft gefict toen we gaar en wel uit de trein in Yogja aankwamen. Gezien Indonesie enorm groot is, zijn de afstanden dit ook en hebben we dus weer een hele dag in de bus gezeten. We hebben leukere dagen gehad maar helaas hebben we geen andere keuze.’s Avonds kwamen we aan bij ons hotel Bromo Permai in een plaatje vlakbij de vulkaan. Toen we in bed lagen, vroeg Anne zich af waarom ze in hemelsnaam de energiegenerator zo vlakbij de kamers hadden gezet. Toen we om 4 uur ’s ochtends uit onze kamer kwamen om paraat te staan voor de pick up door de jeep, bleek al snel dat die generator de Bromo heette. Jemig, wat maakt dat ding een kabaal! We zijn met de jeep eerst naar een uitkijkpunt op een berg gereden om de zonsopgang te zien. Na 20 minuten flink berg opwaards klauteren hebben we meteen een goede plek op een betonnen dakje op palen geconfisqueerd en gewacht. En dat wachten werd beloond want langzaam aan –jawel- kwam de zon op. Eerst veel kleuren in de lucht en een steeds beter zicht op de actieve, as spuwende Bromo en de hoogste berg van Java. Wauw, echt adembenemend! We voelden ons net wandelende asbakken want het regende as en het zat overal. Deze zonsopgang maakte die mislukte poging op de Borobudur dubbel en dwars goed! Het was prachtig! Toen het licht was en de zon zijn goede positie had ingenomen, zijn we terug naar de jeep gegaan en naar de Bromo gereden. Een grote vlakte aan de voet van de vulkaan, bedekt met as dat eruit ziet als een grote grijze zandbak zo ver als je kunt kijken. Eenmaal bij de voet van de vulkaan zagen we sporadisch wat dappere toeristen nog wat verder de vulkaan op lopen. Toen beseften we pas dat we er echt helemaal op mochten, tot aan de kratermond. Maar daar is helemaal geen trap en het is zo stijl en bovenaan is ook helemaal geen houvast of een hekje!!? Dat klopt. Bij het punt waar het echt een kwestie van stijl omhoog klimmen en niet wegglijden werd, besloot Anne dat ze dit niet ging doen, dat kon ze nooit. Na navraag bij mensen die met angstige ogen en rode wangen terug naar beneden kwamen, besloot ze dat ze dit toch niet wilde missen. Inderdaad, heel stijl, geen houvast en als je uitglijdt dan val je. Maar we zijn boven gekomen, zonder slag of stoot! De vulkaan maakte nog steeds een enorm beestachtig bulderend geluid en spuwde van tijd tot tijd grote wolken as dus tijdens de klim sloten we ons daar voor af en eenmaal op de rand van de krater was dit overweldigend. We keken zo de diepte in en we zagen enorm veel as en er kwamen zelfs spetters lava omhoog gespuwd. Soms werd de herrie eventjes nog wat harder en dan denk je echt dat je laatste minuut heeft geslagen, maar de uitbasting bleef uit en de adrenaline nam met de minuut toe. Op de rand van de krater van een actieve vulkaan staan, zonder hekje of houvast of iets anders waardoor het ook maar toeristisch en veilig voelt. Het geeft een gevoel dat niet te beschrijven is, zo van ‘had je bij moeten zijn geweest’ maar hopelijk kun je je er iets bij voorstellen!
Na de Bromo was het tijd voor weer een dagje bussen, wat een genot. Omdat we er zo veel zin in hadden om weer de rest van de dag op onze gat te zitten, had de bus eerst 2 uur vertraging en heeft er vervolgens 3 uur langer over gedaan dan gepland. Erg jammer; we zijn nu 14 dagen in Indonesie en hebben 7 van de 14 dagen gespendeerd in de bus. Helaas is daar niets aan te doen met de grote afstanden hier en nachtvervoer is er niet.
Gisterennacht zijn we aangekomen op Bali en hebben we meteen vanuit de grote stad Denpasar de taxi gepakt naar een klein dorpje Ubud, wat een stuk leuker schijnt te zijn. Het was midden in de nacht en dus uitgestorven, zelfs hotels waren dicht. De enige plek waar Mark de bewaker bij de receptie wakker kreeg geschut was Sania’s House, een heel fijn en mooi hotel met nog 1 veel te dure kamer beschikbaar. Na de volle, drukke en vermoeiende afgelopen dagen en gezien het midden in de nacht was hebben we dit maar gedaan en hebben we vervolgens in een hele fijne, mooie kamer en in een nog fijner bedje –en dat mag ook wel voor dat geld- een nachtje bijgeslapen. Vanochtend hebben we lekker aan het zwembadje gezeten en plannen gemaakt voor de komende 2 weken Indonesie. Vanmiddag nog even aan de wandel door Ubud en men zegt dat het lang niet zo toeristisch is als de rest van Bali, dus we zijn erg blij dat we hier zijn en gaan vooral geen pogingen ondernemen om meer toerisme op te zoeken want het stikt hier van de winkeltjes, westerse restaurants en Nederlanders! En van Wiep en Rianne, want die kwamen we warempel op straat tegen! Weer een gezellig etentje met hen achter de rug!
Gezien de plannen voor de komende 2 weken nog niet helemaal duidelijk zijn door onmogelijk boekbare, steeds van prijs veranderende vliegtickets naar het eiland Flores, houden we jullie nog op de hoogte van het definitieve program!
Tja.. we maken wat mee aan de andere kant van de wereld he! Het is echt bizar en we staan er ook elke dag wel eventjes bij stil hoe bijzonder het is dat we dit allemaal doen en zien en ervaren. En dat de tijd vliegt, want dat doet ie! Dus, wij genieten snel weer verder!

Dikke liefs, Mark en Anne