Bali, Gili’s & Flores, Indonesie

Daar zitten we dan; op een stoeltje op het vliegveld van Denpasar, Bali, te wachten tot onze met een uur vertraagde vlucht naar Sydney vertrekt. Vandaag was een rare dag. We beseften allebei dat het de laatste dag in Indonesie, maar daarmee ook de laatste dag van het Azie-deel van onze reis is. Gemengde gevoelens; balen dat de eerste helft van het geheel en ons bezoek aan dit prachtige werelddeel er al op zit, maar ook heel veel zin om naar Sydney en Zuid-Amerika te gaan. Mark zei dat hij het gevoel had net gewend te zijn in Azie en dat alles nu zo makkelijk ging. Dat klopt, het reizen gaat ons een stuk makkelijker af dan 3 maanden geleden toen we met onze backpack gedropt werden in Hong Kong en Hanoi. Je kent de kneepjes van het onderhandelen en je begint te leren waar je de leuke restaurantjes en hotelletjes kunt vinden in een stad. Maar die skills komen net zo goed van pas in de rest van de wereld dus dat komt helemaal goed!

Je kunt best zeggen dat Indonesie een overweldigend land is. Daarnaast is ‘divers’ ook erg gepast als je het land wilt omschrijven. Het land is zo immens groot en de verschillen tussen Sumatra, Java en de eilanden en zelfs de eilanden onderling zijn enorm. De afgelopen 13 dagen hebben wij gespendeerd op Bali, de Gili’s en Flores. Laten we beginnen bij woensdag 4 mei, de dag waarop we met de fastboat van Ubud, Bali, naar Gili Trawangan zijn gegaan.
Voor degenen die het niet kennen –ik kende het ook niet voor ik me ging verdiepen om de route door Indonesie uit te stippelen- een korte uitleg. De Gili’s zijn 3 kleine eilanden bij elkaar en hebben alledrie een andere sfeer en doelgroep. Gili Trawangan is het drukste eiland met de meeste (jongere) toeristen, is het meest ontwikkeld en de locals zijn er voornamelijk op uit je hun product of dienst aan te smeren. Gili Air is wat rustiger, wat minder ontwikkeld maar er wordt hard gehobbyd aan hotelletjes en andere voorzieningen, de sfeer is wat relaxter en ongedwongener en de locals maken ook een praatje met je uit interesse. Gili Meno is nog een beetje rustiger en wordt het ‘honeymoon island’ genoemd omdat er voornamelijk luxere hotelletjes zijn en er zelden leven wordt waargenomen als je er vanaf de andere eilanden naar kijkt. Afijn, wij zijn de 4e naar Gili Trawangan gegaan met de insteek diezelfde middag een boot te nemen naar Gili Air omdat we niet zo veel zin hadden in een party-eiland met altijd dronken mensen uit bijv. Kangoeroeland. Het bootritje naar Gili T. was heerlijk, lekker uitwaaien op het bovendek van de speedboot. Eenmaal aan land hadden we een paar uur te besteden voor onze boot naar Gili Air zou gaan. Wat langs het strand gewandeld waar inderdaad veel restaurantjes en hotels zijn en veel locals die je een ritje transport aanbieden in hun, jawel, paard en wagen. Er is geen motorvoertuig te vinden op de eilanden dus dat is prettig. Een restaurantje uitgekozen om te lunchen en toen gebeurde het. We hadden net ons drankje besteld en ik keek over het strand richting zee en het andere eiland. Ineens kwamen er 2 koppies omhoog die bij liggende lijven hoorden en die koppies herkenden we uit duizenden: Loes en Ad! Ja je weet wel, dat Engelse stel dat we hebben leren kennen in Vietnam en per ongeluk tegenkwamen in Maleisie, die ja! Ik dus als een speer erop af, een vreugdedansje uit verrasdheid op het strand gedaan en hen uitbundig begroet. Gelukkig waren zij net zo geshockeerd en enthousiast over deze onverwachte ontmoeting als wij. Zou een beetje genant zijn geweest als ze ons erg matjes zouden hebben begroet na mijn explosie van vreugde. Omdat we het zo leuk vonden hen weer te zien en we elkaar veel te vertellen hadden over onze reizen, besloten we onze bootticket om te boeken naar een dag later en een dagje te spenderen met Loes en Ad. Het hotel tegenover hun hotel genomen en een snorkelset gehuurd om lekker te snorkelen voor de kust. Heel veel vis en koraal gezien maar de stroming was zo sterk dat het niet echt ontspannend was. Na ons een paar keer meegevoerd te laten hebben van de ene kant van het strand naar de andere kant, zijn we een leuk restaurantje op gaan zoeken (Rudy’s, mijn lievelings ;)) en hebben we lekker bijgekletst met onze Engelse reismatties.

Donderdag 5 mei was het heerlijk weer en hebben we na een flinke uitslaap lekker aan het strand gelegen in een rustiger deel dan het centrale stuk strand. Een kwestie van de strandweg aflopen en het wordt vanzelf rustiger en mooier, heerlijk. Na de lunch hebben we verder bijgekletst in een strandbarretje, terug naar Rudy’s voor het avondmaal (Nasi Goreng, ole!) en nog meer bijgekletst. De planning was namelijk om de dag erna door de gaan naar Gili Air en de kans dat we Loes en Ad dan nog tegen gaan komen is minder dan 0%. Zij gaan namelijk nog naar Borneo en Thailand en dan naar huis, en dat ligt niet echt op onze route.
De tassen stonden ingepakt klaar voor vertrek toen we wakker werden, Lucy en Adrian zaten klaar als uitzwaaicomite, en het onweerde nog steeds zoals het de hele nacht had gedaan. We hebben het even aangekeken maar het werd niet minder en ik ben niet echt fan van onweer, ik ben er zelfs stiekem een beetje bang voor. Met dat weer op de boot op zee gaan was voor mij geen optie, veel te gevaarlijk. Het regende ook nog eens hard en dat maakte dat Mark met een paraplu’tje naar het tourbureautje waar we de boottickets hadden gekocht is gestiefeld om de beste man daar te vertellen dat we nog een dagje later gingen. Natuurlijk, als we maar betalen. Geen schrikbarende bedragen gelukkig. En zo trakteerden we Loes en Ad ongevraagd nog een dag op op onze aanwezigheid. Maar goed, het regende dus nog steeds dus hoe kom je dan je dag door op een eiland waar je heen gaat voor niets anders dan zon, zee en strand? Pingg! Natuurlijk! Door Harry Potter films te kijken! Loes, Ad en ik zijn al fan van onze gebrilde vrind maar Mark nog niet dus die hebben we mooi ingewijd. Hij vond het wel leuk hoor, naar eigen zeggen.. Na de verlate lunch werd het wat droger en die kans hebben we aangegrepen om een stuk te gaan wandelen naar het uitkijkpunt in het midden van het eiland. Mooi uitzicht over de andere eilanden en ineens erg groene omgeving met loslopende geitjes en koeien en met kleine leuke huisjes van de locals. De rest van de avond hebben we op dezelfde manier ingevuld als de twee voorgaande avonden! Helaas dit keer met als afsluiter het onvermijdelijke afscheid. Lucy & Adrian, we had a great time with you guys! You are always welcome in Tilburg!! Good luck with climbing the Kinubalu, you can do it!

Het bootje dat ons op zaterdag 7 mei naar Gili Air bracht, was uitgerust met een motor die letterlijk aangeslingerd moest worden, hilarisch! Veel locals die voor gratis mee mochten, en die toeristen maar dokken. Tja, zo gaat dat nu eenmaal. Gili Air is inderdaad een stuk relaxter en rustiger dan Gili T. Minder restaurantjes en hotels, wel veel in ontwikkeling. De locals die je transport of een hotel aanbieden doen dat beleefd en niet opdringerig. Al snel een aardige man getroffen die ons meenam naar ‘Nina Cottages’ waar we een leuk, in Lombokstyle gebouwd huisje kregen met een boogpuntdak (klinkt gek maar als je een foto ziet snap je dat ik het zo omschrijf) waar de badkamer beneden is en je met een trapje naar het slaapgedeelte op de eerste verdieping gaat. Heel knus! Ons plan was om even 2 dagen echt helemaal niets te doen en dat is prima gelukt. De eerste dag hebben we doorgebracht met een bananenpannekoek als ontbijt, lekker zitten en boekje lezen in een zitje met afdakje en kussens bij de Zipp-bar, af en toe een verkoelende duik met snorkel om ook hier even een kijkje te nemen in de onderwaterwereld en als afsluiter het hele eiland rondgelopen om toch nog wat aan de beweging te doen en uit nieuwsgierigheid natuurlijk. Lekker tandenpoetsen en op tijd naar bed! “AAHH, oke, rustig..” zei Mark, toen ik nietsvermoedend mijn tandjes stond te poetsen. WAT? Een spin, een grote! Mark is niet zo heel heldhaftig als het op spinnen aan komt maar hij had gelijk; de jongen die op de zijkant van het opstapje in de badkamer zat was ongelogen waar net zo groot als mijn hand. Na een lange mentale voorbereiding heeft Mark hem met zijn flipflop doodgemept. KLATS! Toen we later aan een local vroegen wat voor spin het was en we de foto lieten zien, was zijn reactie: “ good that you killed it, it’s very dangerous!” Oke....

Op dag 2 hebben we onszelf getrakteerd op een fundive bij diveschool Oceans 5 naar divesight Sharkpoint. De duikschool was heel fijn, het duikmateriaal nieuw en de mensen heel aardig waardoor we ons snel op ons gemak voelden. Met divemaster Sup zijn we ’s ochtends de boot op gegaan en na 20 minuten varen het water ingeplonsd en gezakt naar 17 meter diepte op zoek naar haaien en schildpadden en ander gespuis. Het was een hele gave duik, we vonden het sowieso heerlijk om weer te duiken! Het koraal was mooi en we hebben in totaal 9 schildpadden gezien! Groot en klein en heel dichtbij! Heel erg gaaf om met die beesten mee te zwemmen en in hen in hun natuurlijke leefomgeving bezig te zien met eten, slapen en spelen. We zijn allebei een beetje verliefd aan het worden op de onderwaterwereld! We hebben heel veel vissen gezien, maar helaas geen haaien. Volgende keer beter! Na de duik weer naar ons plekje bij de Zipp-bar en heerlijk genikst.

Tijdens ons verblijf op Gili Air moesten we een beslissing maken over of we wel of niet naar het eiland Flores wilden. Ja, willen doen we wel, maar of het haalbaar is is meer de vraag. Een retourtje met het vliegtuig is voor ons onbetaalbaar, 4 dagen met de boot lijkt ons geen succes en dan was er nog de optie boot-bus-ferry in 32 uur. Het is een unieke kans om erheen te gaan en de dingen die er te doen zijn zijn ook uniek. De komodovaranen die er leven, komen nergens anders ter wereld voor en de duikplekken daar staan in de wereldwijde top 3 van mooiste plekken ter wereld. Na lang wikken en wegen hebben we besloten om te gaan en wel met de boot-bus-ferry en terug met het vliegtuig! Spannend!

Op maandag 9 mei begon onze trip naar Flores en zijn we ’s ochtends vroeg op het pendelbootje naar Lombok te gaan. We kwamen aan in de haven Bangsal, die erom berucht is dat de locals er erg onbeleefd zijn, je busticket uit je handen grissen zodat je van hen wat moet kopen en als je hun diensten afwijst, spugen ze soms zelfs op je voeten. Tenminste, dat hebben we gelezen. Onze strategie was vriendelijk lachen en beleefd ‘No thanks, we already have a ticket’ zeggen als ze vroegen of we vervoer nodig hadden en ondertussen snel doorlopen richting het busstation waar we de minibus in moesten. Een keer wilde een man ons ticket graag even zien maar Mark hield het stevig vast waardoor de man al snel afdroop. Er hing inderdaad geen fijne sfeer en de mannen waren opdringerig maar het viel reuze mee vergeleken met wat we verwachtten en we hebben ook niets geks zien gebeuren. Eenmaal bij de minibus deed een man zich voor als onze chauffeur en die wilde ons ticket graag hebben, waaraan Mark die nog in de ik-geef-niemand-mijn-ticket-modus was, niet direct meewerkte. Heel logisch, maar de beste man bleek onze echte chauf en die voelde zich lichtelijk beledigd. Foutje bedankt! De minibus in met een Frans gezin en hobbeldebobbel over Lombok naar het dorpje Mattaram om daar de grote bus naar Sumbawa in te gaan. Lombok is erg mooi! Mooie stranden en mooie natuur. Eenmaal bij het busstation kregen we verzekerd van de man uit de minibus dat de grote bus om 14.00 uur zou vertrekken. Dat was maar 2 uur wachten, geen probleem. Toen we ons hadden geinstalleerd op de stoeltjes om op de bus te wachten, kwam een andere man ons vertellen dat onze bus pas om 16.00 uur gaat en dat we de ferry die maar 1 keer per dag gaat en wij morgenochtend moeten hebben, nooit zullen halen. Hij kon ons wel kaartjes voor de fastferry verkopen voor 12 euro pp en die zouden we wel halen. Dat leek wel zo perfect dat bij ons alle oplichtersalarmbellen gingen rinkelen, we elkaar aankeken en de man resoluut zeiden hier geen behoefte aan te hebben. En inderdaad, er bleek geen fastferry te bestaan. Beetje jammer meneer. Om 14.00 uur mochten wij als enige toeristen, tig locals incl huilende babys en smakkende oma’s, wat dozen cargo, een volgroeide haan en een doos met 100 kuikens -die tijdens de hele 15 uur durende reis hebben zitten piepen- de bus in. Helaas had de chauf nog niet veel zin om al te vertrekken dus die ging naast de bus een kopje koffie drinken onder het mom van ‘het slechte weer’ (Lees: sinds 5 minuten miezerde het wat) en uiteindelijk vertrokken we om 15.30 uur. De rit over Lombok en het eerste stukje ferry voor de oversteek naar het eiland Sumbawa dat tussen Lombok en Flores in ligt, waren prima. Gedurende de nacht moesten we over Sumbawa, zodat we ’s ochtends om 6.00 uur bij de haven van de ferry naar Flores zouden zijn. De rit over Sumbawa was erg bijzonder. We zijn wel 38 keer gestopt om mensen, kinderen en dozen in en uit te laden en we schrokken zelfs een keer wakker en beseften dat de motor van de bus het had begeven. Na aangeduwd te worden door een vrachtwagen was dat weer verholpen, niets aan het handje. Gelukkig maken we ons tegenwoordig over zulke dingen al niet echt druk meer want dat heeft geen zin, we zien wel waar, hoe laat en of het schip/bus/trein strandt! Het wegdek was onbegaanbaar. Het was een en al kuil en hobbel, echt ongelofelijk. Als we net lagen te knikkebollen en hoopten eindelijk in slaap te vallen, knalden we weer met onze hoofden tegen het raam of elkaar aan of stopten we weer voor een sigaretje voor de chauf. De airco stond op standje Antarctica, het is een wonder dat die kuikens niet zijn doodgevroren. Langzaam werd het weer licht en werd het wegdek ietsje beter en ontdekten we dat we bijna in Sape waren, het dorpje waar de haven voor de ferry naar Flores is. Oops, en het was al 7.40 uur en de ferry gaat om 8.00 uur en maar 1 keer per dag! Ineens stopte de bus en ging alles en iedereen eruit en werden wij naar een local bus geloodsd onder het mom ‘change, harbor!’ Oke, gas op de lolly aub! Een van de locals begon tegen ons te praten en vroeg waar we heen gingen. Hij zei ons dat we die ferry niet zouden halen en dat onze bus eigenlijk al 2 uur eerder op dit busstation had moeten zijn. Grrr.. De busrit naar de haven was in de categorie ingeblikte sardientjes en duurde 2 uur dus eenmaal bij de haven was er geen ferry te bekennen. Na navraag bleek dat er echt maar 1 per dag gaat en we dus moesten wachten tot de volgende dag 8.00 uur. Op dat moment waren we al zo’n 24 uur onderweg en gezien het haventerrein een verlaten industrieterrein was met wat louche figuren op scooters en verder niets, zaten we daar niet zo op te wachten. Een man kwam naar ons toe en bood ons aan om met een priveboot van een vriendje van hem mee te gaan, met nog wat andere locals. Omdat we erg moe waren en niet meer wisten wie we moesten vertrouwen en daarnaast al betaald hadden voor het ferryticket, was dit een lastige keuze die snel gemaakt moest worden omdat die boot bijna vertrok. Oke oke, doe maar! Snel een pak koekjes mee omdat we niet hadden ontbeten en de boottocht 8 uur duurt en een tot onze opluchting mooie, goed uitgeruste, grote boot op. De 8 uur op de boot waren geen straf want de omgeving is adembenemend mooi. Allemaal kleine, onbewoonde eilandjes in de zee, helder blauw water en springende dolfijnen en vliegvissen. Lekker een muziekje op en ons verheugen op Flores!

Op dinsdag 10 mei om ongeveer 18.00 uur zijn we aangekomen op Flores in het stradje Labuan Bajo. Zoals op de boot al was gebleken is de omgeving prachtig en zo ook het uitzicht vanuit ons hotelkamertje van Gardena Hotel op de zee met de eilanden, bootjes en niet te vergeten de zonsondergang. Een feestje voor ons netvlies.

Woensdag hadden we even tijd nodig om bij te tanken en ons te orienteren op de tourtjes en duikscholen die er aangeboden worden. Labuan Bajo an sich is niet super bijzonder. Het is zelfs nog erg onontwikkeld, van een vuilnisophaaldienst heeft men er nog nooit gehoord en alles ligt dus op de straat tussen de huizen. Ze zijn er wel erg hard aan het werken aan voorzieningen voor toeristen en men zegt dat het in een aantal jaren een van de meest toeristische plekken van Indonesie is. Dat willen we zien! Goede smoes om ooit terug te gaan want, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen, het is er adembenemend mooi en bijzonder. We hebben een stuk langs de kustweg heen en weer gelopen en zijn wat tourbureautjes en duikschool Reefseekers binnengestapt voor info. Reefseekers was ons aangeraden door de duikschool op Gili Air en dat bleek terecht wat ook hier was de sfeer fijn en hadden we een goed gevoel. Oogst van de dag: tickets voor een dagtour naar eiland Rinca om de komodovaranen te zien en een geboekte duiktour met 2 duiken in het Komodo National Park. In the pocket! Dat zijn de dingen waarvoor we hier heen gingen en ondanks de kosten hebben we gekozen het beiden te doen omdat dit een kans is die we waarschijnlijk in ons hele leven nooit meer gaan krijgen. ’s Avonds hebben we ‘The Lounge’ ontdekt, een super gezellige bar en restaurant met lekker eten en aardige mensen, fijn!

Komodovaranen zijn eigenlijk grote, vieze, uit de kluiten gewassen, op dinosaurius lijkende, giftige hagedissen van ongeveer 3 meter lang. Inderdaad, de aaibaarheidsfactor is 0,0, maar wat een kick is het om oog in oog met die luie, reusachtige beesten te staan! Daarvoor gingen we donderdag de 12e met de boot naar het Komodo National Park op eiland Rinca. Onderweg tijdens de boottocht naar het eiland al 2 keer dolfijnen gezien en nog voor we bij het ticketoffice aankwamen zagen we al een reusachtige, wilde waterbuffalo. De rangers liepen er langs alsof het niets was, dagelijkse kost. Wij moesten daarentegen even slikken. Met de tickets op zak gingen we de jungle van het national park in, in de hoop wat varanen en andere wilde dieren te spotten. Komodovaranen zijn erg lui en doden en eten hun prooi dan ook met zo min mogelijk inspanning. Hun beet is zo giftig dat de prooi bijvoorbeeld een waterbuffalo, sterft door dit gif in ongeveer 3 dagen tot een week. De komodo blijft bij zijn slachtoffer liggen tot het dood is en stopt dan het voorste stuk in zijn mond en kauwt niet maar slikt het weg. Lukt dit niet dan rent hij naar een boom en bonkt het beest zo tegen de boom aan, zijn strot in. Gatver. Ingaand op de luiheid, zagen we aan het begin van onze wandeling 6 van deze vriendelijke fransen liggen bij de keuken van het national park, in de hoop dat ze wat eten zouden krijgen. Waarom op jacht gaan als je er ook gewoon op kunt wachten? De beesten zijn enorm! En toen de gids vertelde dat ze 19 km per uur kunnen rennen, voelde ik me niet meer heel erg op mijn gemak op 1,5 m afstand. Het national park is erg mooi. Jungle, maar niet super dicht begroeid en met een droge rivierbedding waar je lekker doorheen kunt banjeren. Onderweg nog 1 varaan gespot en wat brutale apen die stenen gooiden naar Mark, en genoten van het uitkijkpunt op de top van het eiland. Een geweldige ervaring, en weer een beestje bij op onze checklist! Op de terugweg met de boot zijn we nog bij 2 kleine eilanden gestopt om te snorkelen en ook dat was (weer) fantastisch! Het koraal is er ongelofelijk levendig en heel kleurrijk en er zijn vissen overal waar je kijkt. Zelfs nog een kleine schildpad gezien, leuk! Het was een heerlijke dag!

Jaaaa, duiken! Weliswaar op vrijdag de 13e maar dat mag te pret niet drukken, toch..? We hadden er enorm veel zin in. Op het programma stonden de divesights Mantapoint en Tatawa Besar. Na een lekker boottochtje naar het stuk zee dat valt onder het Komodo National Park, zijn we met divemaster Calvin het water in gegaan, in de hoop mantaroggen te zien. Op de boot hadden we al een korte lezing over de verschillende roggen die er voorkomen gehad, zodat we de verschillende soorten zouden herkennen. Want ja, ze komen hier voor en verder niet op veel plekken in de wereld. In totaal zijn we bijna een uur onder water geweest en was het daarmee onze langste duik tot nu toe, en hebben we weer hele mooie schildpadden en zelfs 5 white tip sharks van ong 2 meter lang (ja mam, HAAIEN) van dichtbij gezien en enorm veel grote en kleurrijke vissen en prachtige koraaltuin met oogverblindend veel kleur. Prachtig! En, ja je voelt hem al aan komen..geen manta’s. Not a single one. Potverdikkeme nog aan toe! Daar waren we best even chaggerijnig om! Helaas is er niet veel aan te doen en hebben we enorm genoten van de duik. Onderweg op de boot sprongen er nog even een zwaardvis en een eagelray boven het water uit, check! De tweede duik was qua omgeving en vis de jackpot, veruit de mooiste divesight met het meeste onderwaterleven, de grootste en kleurrijkste en meeste vissen en koraal so far. De belangrijkste regel van duiken is ‘never hold your breath’, anders had ik weer eens de term ‘adembenemend’ voor deze divesight gebruikt. De plek in de top 3 van mooiste divesights van de wereld is meer dan terecht!

En tot zover ons verblijf op Flores. Wauw, wat een unieke belevenissen en ervaringen! Een van de hoogtepunten van onze reis, dat staat vast. We zijn helemaal blij en tevreden met onze keuze om hier naar toe te gaan! Het was top!

De 14e zijn we terug naar Denpasar op Bali gevlogen en vervolgens hebben we de 14e tot en met de 17e gespendeerd in Ubud, in hetzelfde hotel als waar we waren voor ons eilandavontuur begon. In Ubud een dagje rondgewandeld op zoek naar souvenirs, een pakket met spullen die we niet meer mee wilden sjouwen opgestuurd naar de Bijlakkers in Goirle (dan weten jullie dat ;), alle dagen geluncht bij een restaurant van project Sjaki’s voor verstandelijk beperkten en daar de lekkerste nasi goreng ever gegeten en tot slot een wandeling door de rijstvelden in Ubud gemaakt. We kunnen ons geen gepaster afscheid van Azie dan die wandeling bedenken, omdat er in ieder land in Azie rijstvelden zijn en we de natuur prachtig vinden.

Ja, dat was het dan! Op naar Sydney en Zuid Amerika! Zoals gezegd helemaal aan het begin van deze enorm boeiende uiteenzetting vinden we het jammer dat Azie erop zit maar hebben we heeeel veel zin in de rest! Andere culturen, gewoontes, eten, religies.. We zijn er klaar voor!
In ons volgende verslag horen jullie hoe en of we in Zuid Amerika zijn gearriveerd en wat we allemaal in Sydney hebben uitgevreten. Iedereen bedankt voor alle reacties tot nu toe, zoals jullie gemerkt hebben, vinden we het super om die reacties te lezen! Ga zo door! ;)

LIEFS uit Sydney (sst, stiekem is het al de 18e en zijn we net aangekomen in Sydney)

Anne&Mark

PS. Een klein lijstje (onzinnige) Azie-statistieken volgens Mark en Anne:

Mooiste dorpje: Hoi An
Favoriete gerecht: Nasi Goreng met Springrolls.. (dat niemand daar ooit is opgekomen zeg)
Goedkoopste drank: Hoi An Fresh Beer, 11 cent
Duurste drank: Singapore unhappy hours, 8 euro
Kewlste diersoort: Orang Utan
Lekkerste diersoort: BBQ-Squid
Mooiste strand: Long Beach, Perhentian Kecil
Leukste grote stad: SingaPhnomNoi (hier wordt nog over gediscussieerd)
Grootste adrenalinekick: In de diepte van de rommelende Bromo-vulkaan kijken
Beste ontdekking: Antimuggen-wierook
Grootste irritatie: Jengelende moskee-speakers om half 5 in de ochtend
Gekste cargo: Doos vol kuikens
Aantal uren gereisd: We zin de tel kwijt, sorry!
Meest helse rit: De nachtbus in Vietnam